The Besnard Lakes - Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings
Full Time Hobby
Stukje voor stukje onhullen The Besnard Lakes de geheimen. De eigenzinnige cocktail van folk, indie en psychedelica, die achter het Canadese koppel Jace Lasek en Olga Goreas kleeft, krijgt na een kleine twee decennia en een lange pauze een zesde volwaardige studiokindje. Eentje waarbij sfeer en atmosfeer opnieuw stevig de hoogte in gaan.
‘The Besnard Lakes Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings’. Badaboem. We kregen al eerder een wat duister ‘The Besnard Lakes Are The Dark Horse’ (2007) of een dromerig ‘The Besnard Lakes Are The Rocking Night’ (2010). Maar nu lijkt het sextet het – conform de albumtitel en de prachtig geschilderde hoes – dus nog wat grootser te zien. Het zag er anders een tijdlang onzeker uit voor dit gezelschap na de nodige strubbelingen met labels en muzikanten en vooral ook de dood van de vader van Lasek. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de dualiteit tussen dood en leven als een rode draad doorheen deze plaat loopt.
Merk wat dit betreft in de eerste single Raindrops alvast de ode aan psychedelic popicoon Mark Hollis (Talk Talk) op, omkaderd door een slepende sixtiesroes van gitaar, synth en harmonieuze, hoge samenzang. En dat is meteen ook de muzikale lijn die je heel dit dubbelalbum lang kan doortrekken, te beleven als een soort van rockopera. Dromerige feelgoodmelodieën, ingeleid door gitaar, collectieve zangharmonieën en de nodige hippievibes zitten constant verwerkt in acht zes- tot acht minuten durende structuren die in heuse progstijl opflakkeren en uitglijden. Met natuurlijk het magnum opus van een achttien minuten durende titeltrack als afsluiter.
En toch is er zo’n volkse eigenheid aan deze band die je al vanaf opener Blackstrap meekrijgt. Een eenvoudige basis van surfgitaar die doorheen een dronemist schittert bij aanvang en een ritmiek van een digitaal rinkelende telefoon geven aanleiding tot een compositie die laag na laag met synth en zang opbouwt tot een ingenieuze lentesymfonie. Niet in één lijn, maar met welgeplaatste overgangen of gitaarbridges, zoals enkel perfecte muziekarchitecten kunnen bouwen. En alsof dat niet volstaat, durft het nummer naadloos over te gaan in de opvolger, waardoor je als luisteraar meteen een taart van een dozijn minuten psychedelica te slikken krijgt, bubbelende lavalamptierlantijntjes inbegrepen.
Die overgang, beperkt door de fysieke vormen van twee A- en B-kanten op vinyl, is bewust en past helemaal in de stijl van wisselende karakters, het ontbreken van strofes of refreinen en het permanent wijzigende instrumentarium. Met als idee dit album conform Spiritualizeds ‘Lazer Guided Melodies’ als één geheel te beleven. Een vergelijking van de band zelf die we omwille van een gelijkaardige sound voor honderd procent kunnen ondersteunen, vaak in een grote roes, maar in een zeldzaam geval als Our Heads, Our Hearts On Fire Again ook duidelijk en stevig rockend.
Om die vinylkanten toch enigszins te binden, kregen ze trouwens respectievelijk de titels ‘Near Death’, ‘Death’, ‘After Death’ en ‘Life’ mee: de psychedelische trip van het leven. Is het dan toeval dat een bijna ambienteske, verheven song als Christmas Can Wait op kant ‘Near Death’ staat, denk je?
Een conceptplaat, dat was de term die we zochten. Eentje met veel karakter, sfeer en overtuiging. Een kroon op twee decennia The Besnard Lakes en hun eigen muzikale fantasiewereld. Wie sprak er hier over crisis en Corona en zo?