The Avalanches - Wildflower

XL Recordings

Wat komt er nu plots binnenwaaien? Een nieuw album van The Avalanches, het elektronische gezelschap uit Australië dat in het jaar 2000 uitpakte met een fenomenale knip- en plakplaat van zomaar eventjes drieduizendvijfhonderd vinyl samples. Zestien jaar later presenteert het uitgedunde gezelschap zijn langverwachte opvolger.

Het gonsde al een tijd van de geruchten. Sessiemuzikanten als August Darnell (Kid Creole and the Coconuts) of Luke Steele (The Sleepy Jackson) die bij dit producerstrio in de studio kropen, afbeeldingen van een gouden vlinder die plots op sociale media verschenen… tot begin juni 2016 plots de nieuwe single Frankie Sinatra op een Australisch radiostation geplugd werd. En nu is hij er dus eindelijk: ‘Wildflower’. Een plaat zonder verhaal of verduidelijking, maar wel weer met heel veel muziek en fantasie.

Het valt meteen op dat The Avalanches het aantal samples van debuut ‘Since I Left You’ wilt evenaren, of zelfs overtreffen. Opnieuw gaan de knutselaars voor een bonte kermis vol avontuur en ontdekkingen, uitgesmeerd over 21 tracks. Wat je jezelf daarbij kan voorstellen? Maak even een optelsom van tracktitels als Colours, Harmony, Zap, Sunshine en Kaleidoscopic Lovers om in de buurt te komen. De eerste helft van de plaat lijkt een soort van retro elektronicapop met wereldinvloeden. Slik maar door. Jaren ’50 radiogejengel groeit uit tot een vette breakbeatschijf met melancholische strijkers en genadeloze hiphop frasen. Of beeld iets in bij oldschool hiphopbeats met cartoonsamples van cookiemonster.

De band noemt het een roadtrip, maar denk liever aan een bezoekje Disneyworld. Dartele melodietjes, handenvol filmische samplemomenten, zomerfluitjes, krekelkoren of andere McCartney “we all stand together”-tafereeltjes smukken Harmony weelderig op. Wordt het dan nooit teveel? Natuurlijk wel, maar zoals bij een pretpark hoort: als het ergens te druk is, ga je gewoon een andere attractie opzoeken. En keuze is er zat. Dat naar het einde toe het geheel wat te rommelig wordt wanneer de beats meer en meer plaats maken voor ambient versus klassieke intermezzo’s met Afrikaanse murmelstemmen of kleuterschooltafereeltjes, is nu eenmaal logisch. Een hele dag vol dolle railways, achtbanen of flikkerauto’s is ook erg vermoeiend.

Is het creatieve vuur nu weer even geblust? Verre van. Naar verluidt heeft The Avalanches nog bergen tracks klaar “die niet helemaal in het plaatje pasten” (waaronder uit een nooit van grond gekomen project om Yellow Submarine in hiphoptaal te vertolken). Om maar te zeggen: tegen de tijd dat het brede publiek deze – overigens fantastische – plaat heeft kunnen verteren, ligt allicht de nieuwe in de rekken.