The Antler King - Patterns

Sel/Sync Records

Het waren heftige jaren voor The Antler King. Hun titelloze debuut uit 2011 wekte hoge verwachtingen. Ook bij het duo zelf. In die mate zelfs dat ze de opvolger op 4 oktober 2012 gewoon in de prullenbak keilden wegens “ontevreden”. Faut le faire!

Exact een jaar later is er toch een tweede plaat. Met daarop toch nog twee nummers die eigenlijk op het nooit verschenen album hadden moeten staan, maar vooral met negen songs die Flamand en Lybeert tonen zoals ze zijn.

In het titelnummer fluistert zangeres Esther Lybeert de raadselachtige tekst dreigend als een vrouwelijke klopgeest, terwijl een loop van gitaar en toetsen het psychedelische, spookachtige effect nog vergroot. Later op de plaat keert het psychedelische sfeertje weer terug in Little Shakers & Wooden Blocks en vooral in het pulserende 14:48.

Ook Gold Red Circles blijft nog even hangen in het enge steegje, maar barst dan open in een catchy, folky meezinger die getuigt van zelfvertrouwen en joie de vivre, maar die toch ook een ongepolijst kantje heeft.

Dat laatste is bij nog wel meer songs het geval. Reden hiervan is dat Flamand en Lybeert alle songs zelf inspeelden, op een paar bijdragen van Bruno Meeus na, en er bewust voor kozen om niet alle foutjes weg te gommen bij de mix. Lybeert drumt zelf nu, terwijl Flamand de toetsen overnam. Logisch dat er dus nog wat oneffenheden inslopen.

The Chain Of Memory Lane is het enige echt fragiele singer-songwriternummer met akoestische gitaar en een prachtige, kwetsbare tekst: "Still I have high hopes that faith will beat malice again / My bones  were there to be broken / Now I badly hope you broke your bones too.“

Ook het lichtvoetigere It Ain’t Mine heeft een Spaans, akoestisch gitaartje en laat zich makkelijk meefluiten, ook al is het onderwerp van vervreemding wel serieus. En op Never Come Back mag Maarten Flamand de leadzang voor zijn rekening nemen. Hij fluistert net als Lybeert in de openingstrack, terwijl die in de achtergrond wat licht toevoegt. In Moonbeams zijn de rollen dan weer omgedraaid.

In afsluiter Warriors klinkt de gitaar bijna als een haperend muziekdoosje terwijl Esther Lybeert weer ingehouden zingt: “It’s time for tenderness / we’re warriors of this lost cause”. Tegen dan hebben wij ons al lang aan deze krijgers overgegeven.  Je tegen deze plaat verzetten, dat is pas een hopeloze zaak.