The 1975 - Notes On A Conditional Form

Dirty Hit Records

Notes On A Conditional Form

Een review die op zich liet wachten, voor een album dat maar liefst twee keer werd uitgesteld. 'Notes On A Conditional Form' van The 1975 werd er eentje dat al voor de release voor controverse zorgde. Een vierde nummer één-positie in de Britse charts? Of zou YouTuber KSI er deze keer een stokje voor steken? Op Twitter en andere sociale media was de spanning alvast voelbaar.

Maar genoeg over die internetdiscussies en meer over 'Notes On A Conditional Form'. Een gelekt album, slechte reviews, te veel chaos en ontevreden fans, is wat we in de vooravonden van de release te lezen kregen op ons nieuwsoverzicht. Maar ook talloze nieuwe (live) videoclips, een website waarop fans zich kunnen uitleven, listening parties en lovende kritieken waren zaken die we konden terugvinden. Eén ding stond vast, nog voor we 'Notes' een eerste luisterbeurt gaven: de meningen zouden verdeeld zijn.

Net als de reviews is ook het album er eentje waarop we een zekere tweestrijd kunnen terugvinden. Aan de ene kant hoor je melige songs waarop we de tranen de vrije loop laten, aan de andere kant vind je ook songs die je zo kan opzetten op één of andere houseparty waar net iets te veel drugs bij komt kijken.

Wie goed luistert, kan op 'Notes On A Conditional Form' enorm veel easter eggs terugvinden. Zo blikken de jongens uit Manchester op Shiny Collarbone terug op het rijke verleden van hun geboorteplaats en ontdek je dat The End (Music For Cars) gewoon een instrumentale versie is van HNSCC, een track die te vinden is op de debuutplaat. En wie de lyrics van Roadkill van nabij bekijkt, zal ontdekken dat Matty Healy hier met de teksten "If you don't eat, then you'll never grow" en "if you don’t shoot, then you’ll never know" niet één, maar twee keer naar de populaire song Robbers van zes jaren terug verwijst. Tenslotte kunnen zij die nog dieper graven en de credits erop nalezen, de naam No Rome spotten bij Tonight (I Wish I Was Your Boy). Met deze Filipijnse zanger werkte The 1975 al eerder samen, een samenwerking die hen dus duidelijk geen windeieren legde.

Na een eerste luisterbeurt werden we helemaal van onze stoel geblazen. De Britten hadden niet gegeven wat we hadden verwacht. Maar of dit nu een goed of een slechte zaak was, wisten we eerlijk gezegd niet meteen. Enerzijds slaat The 1975 op dit album enorm veel wegen in, maar langs de andere kant lijkt het alsof ze soms (te veel) last hebben van keuzestress. Maar als je dan kijkt naar de achtergrond van de band en vooral naar het leven van frontzanger Matty Healy, is dit album net heel consistent. Het is een samenvatting van zijn woelige en chaotische verleden evenals een uitgesproken wens voor de toekomst. Er staan een paar vreemde eenden op het album, maar na een paar keer luisteren worden ook zij een volwaardig deel van het prachtige geheel.

Zoals al eerder vermeld, werd dit album maar liefst twee keer uitgesteld, hetgeen betekent dat sommige songs vorig jaar al werden afgewerkt. Toch hebben lyrics als "I don’t like going outside / so bring me all the fun in here" tegenwoordig een meer bittere bijklank, nu we al bijna drie maanden collectief in ons kot blijven. Ook de speech van Greta Thunberg aan het begin van het album klinkt akelig actueel. De zin "To do your best is no longer good enough / We must all do the seemingly impossible" raakte bij ons alvast een gevoelige snaar.

De Britse gasten kregen met dit album opnieuw bakken kritiek over zich heen, maar ze mochten 'Notes On A Conditional Form' amper een week na de release toch mooi het vierde nummer één-album op een rij noemen. Wat kunnen wij dan zeggen? Alles wat deze jongens aanraken, verandert minstens in zilver. Haters zullen er altijd zijn, maar eerlijk is eerlijk: oppervlakkig kan je The 1975 onmogelijk noemen. Wij durven zelfs te zeggen dat er vandaag de dag nog maar weinig bands zo veelzijdig zijn als deze.

7 juni 2020
Annelies Rom