Tess Parks - Pomegranate
Fuzz Club Records
De creatieve golf, waarop de Canadese psychpopzangeres Tess Parks meesurft, lijkt voorlopig nog niet uitgedeind. Twee jaar na het iets stevigere ‘And Those Who Were Seen Dancing’, staat langspeler nummer vijf te trappelen om de wereld te beroeren. En met de nieuwe soloplaat 'Pomegranate' zet Parks nog enkele stappen verder, al is het maar door opnieuw bij Fuzz Club – gekend om de noisy gitaarmuziek - aan te kloppen of een technieker als Mikko Gordon ter hand te nemen, die ook bij Arcade Fire of Gaz “Supergrass” Coombes de knoppen bediende.
Laziness troef bij Tess Parks. En dan gaat het niet enkel om die typerende, ont-driedubbelde en zwoel teruggetrokken, hese stem, maar ook om schuifeldrums, die zich wat lijken voort te slepen, en songs, die baden in een roes van permanente gitaarwaas, orgel of zelfs digitale strijkers (California’s Dreaming), of – jawel - panfluit (Bagpipe Blues). Een walm van flanger, uitglijdende noten, galmende toetsen op de vleugelpiano: de songwriter zingt niet gewoon op ‘Pomegranate’, ze bezweert. “Maybe I should be dancing”, en “The music starts, let us all be cured”, zingt ze in een sierlijk golvend Koalas, terwijl op de achtergrond iemand een vrolijk melodietje fluit.
Want ja, daar zijn we dan. Deze nieuwe plaat klinkt naar Tess Parks’ normen opvallend opgewekt. “It’s a message of empowerment to keep going and to share a light in the darkness.” Want ook al staat ze naar eigen woorden “on the edge of the darkness”, met een zorgeloos “It’s allright”, sust ze de onrust. En dat wordt bekrachtigd met sterke melodieën, voluit gespeelde gitaarpartijen en een zelfzekere instrumentale omkadering. Wat niet betekent dat er af en toe ook even zwaar psychedelisch gedarteld mag worden, zoals in het ijle, zwaar echoënde, dubby en spokende spoken-word-fluistermoment Charlie Potato met de onderdrukte depressed blues en fonkelende pianotoetsen. De Parks-versie van Madonna's Justify My Love of een nummer dat je gewoonweg MOET gehoord hebben!
‘Pomegranate’ is dus een plaat met een heerlijke psychedelische zweem die onder het typische, melancholische Mazzy Star-alike late-night-sfeertje van Tess Parks songs kruipt. Zullen we dat laatste biertje nog bestellen? Doe toch maar van wel. Dan kan de sirene van de nacht haar verhaal nog uitvertellen.