Tess Parks - And Those Who Were Seen Dancing

Club Fuzz Records

Onze eerste kennismaking met Tess Parks haar “And Those Who Were Seen Dancing” was Brexit at Tiffany’s dat ons, los van de zeer gimmicky titel deed denken als iets wat was weggelopen bij Tricky, dezelfde bezwerende sfeer en licht gebroken stem die onverstoord en onvervaard haar tekst aframmelt. Maar er is meer, veel meer.

De Canadese (Toronto) Tess Parks levert met 'And Those Who Were Seen Dancing' een fraaie plaat af die stijlvol laveert tussen pakweg Mazzy Star en Lana del Rey. Dezelfde licht bevreemdende mix aan pure pop, psychedelische sauzen en een voorliefde voor enige shoegaze-elementen.

Het was van 2014 geleden dat ze nog eens een pure soloplaat produceerde want in tussentijd was de output een gebundelde inspanning met Anton Newcombe van de illustere Brian Jonestown Massacre. En die link verklaart al onmiddellijk het bruggetje naar de psychedelische invloeden want de Brian Jonestown Massacre kon er ook wat van.

Tegenwoordig resideert Parks in London en dat heeft wellicht de shoegaze-elementen nog wat aangespoord want de top van de shoegaze ligt nu eenmaal in het Britse Koninkrijk. Mooie, gelaagde productie die soms (hoor We Are the Music Makers and We Are the Dreamers of the Dream’) gitaargericht ingekleurd werd en soms voluit de kaart van de synths trekt (hoor ‘Old Life’).

De meeste songs werden op piano gecomponeerd en ook haar vader vulde een aantal pianopartijen in maar het meeste instrumentale werk werd verricht door haar vaste bandleden Ruari Meehan en Francesco Perini. Wij worden ook nogal warm van het snedige ‘Do You Pray?’ dat met zijn Stoogespianoriff dicht aanleunt bij het steviger werk van the Raveonnettes of the Kills.De coronaperiode heeft ze goed gebruikt om de arrangementen deftig uit te werken waardoor ze een weidsheid etaleren die de nummers ten goede komt (hoor ‘Good Morning Glory’). 

En de titel is wellicht geen toeval en een vette knipoog naar “What’s the Story, Morning Glory” van Oasis. Het is niet te horen aan haar plaat en aan het nummer maar Tess Parks is een diehard Oasisfan want Canadese tv en radio pikten de Britpoprage gretig op, Oasis, the Verve, Blur en ongeveer alles wat Creationbaas Alan McGee tekende zijn voor haar ‘Classic Stuff’.

Bezwerende en licht verslavende plaat die eindigt met een intimistische Saint Michael’ waarin Parks een mooi orgelpunt plaatst met haar beste werkt tot nog toe…