Terry Allen And The Panhandle Mystery Band - Just Like Moby Dick
Paradise Of Bachelors
Terry Allen is in de VS een gerespecteerd en behoorlijk succesvol singer-songwriter. Getuige hiervan zijn de covers van of collaboraties met Little Feat, David Byrne, Lucinda Williams of Guy Clark. Namen die, in tegenstelling tot ons huidig subject, wel tot in Europa doorklinken. Behoorlijk luid zelfs. Nochtans verdient deze artistieke duizendpoot – naast muziek is Allen ook een gewaardeerd beeldend kunstenaar, houdt hij zich bezig met videokunst en maakt hij installaties – meer dan onze aandacht. Misschien kan ‘Just Like Moby Dick’, de twaalfde studioplaat alweer, daar verandering in brengen. We wensen het heel Europa toe. Laten we met België beginnen.
De sterke opener Houdini Didn’t Like The Spiritualists is een ballade met een uptempo onderstroom op een bodem van steel en harmonica, later vervoegd door viool en de stem van Shannon McNally. Onze aandacht is meteen gewekt. Abandonitis, een wat somber nummer over verlatingsangst, huppelt voort op een relaxt ritme dat de pijn van de eenzaamheid vlot wegjaagt.
Het tragere werk is nochtans het sterkst vertegenwoordigd op deze knap geproducete plaat waarop Allen zich laat begeleiden door The Panhandle Mystery Band, een bonte verzameling allerlei. Achter de knoppen zat dan ook nog eens Charlie Sexton, jarenlang sologitarist in de begeleidingsgroep van Bob Dylan, maar ook songwriter, acteur en dus ook producer. Een man met een staat van dienst die vertrouwen wekt. Death Of The Last Stripper en All That’s Left Is Fare-Thee-Well, met opnieuw Shannon McNally als duetpartner, zijn pakkende ballads. Pirate Jenny heeft iets te veel parlando in de tekst maar daar staat dan weer een bloedmooi refrein tegenover dat ons helemaal verzoent met deze song.
En dan, out of the blue, een mini-conceptalbum-achtig gedeelte, met als titel ‘American Childhood’. In drie songs kijkt Allen nu eens vinnig – Civil Dreams – dan weer beschouwend – Bad Kiss – terug op zijn kinderjaren om in Little Puppet Thing, weliswaar op een vrolijk deuntje, tot een niet zo vriendelijke slotsom te komen.
Eens dat concept-interludium afgesloten, blijft de songwriter in All These Blues Go Walkin’ By hangen in de melancholie van een voorbij leven. Terry Allen klinkt trouwens niet altijd even opgewekt op dit album, maar sluit hem wel bemoedigend af in het fraaie Sailin’ On Through met een meezingbaar refrein dat je een stuk door de dag kan helpen.
Op ‘Just Like Moby Dick’ doet Allen alles met mate: er staan enkele werkelijk knappe songs op deze plaat, maar hij is net iets te ongelijkmatig om van een echt meesterwerk te kunnen spreken. Bij momenten zijn de arrangementen origineel en gewaagd, ofschoon het er af en toe – Harmony Two komt nu spontaan in onze gedachten op – ook wel (te) braafjes aan toe gaat in de begeleiding.
Wij klasseren Allens laatste niet onder de K van Klassieker. Maar onder de fiche ‘Te Volgen’ kun je deze songwriter wel gerust catalogeren. In elk geval laten wij Terry Allen niet meer los.