Temple Of Void - Summoning The Slayer
Relapse Records
Zo’n demonisch onderwezen met opengesperde muil, tentakels en hoorns die in toorn ontsteekt, terwijl verloren zielen aan zijn poten wegkwijnen en gevleugelde creaturen vererende gebaren maken. Je kan toch niet anders dan ontzag hebben voor het beeldende artwork van veel metalplaten. Het kwintet Temple Of Void uit Michigan heeft sinds het geprezen debuut ‘Of Terror And The Supernatural’ mogen rekenen op een prima graficus. Iemand die verdomd - of verdoemd - goed weet hoe je de fraaie grafzerkstem en onheilsteksten van zanger Mike Erdody kan visualiseren.
Want daar spreken we wel degelijk over: een doom- en deathmetalgezelschap met fascinatie voor de dood en wat daarachter ligt. Met gitzwarte larger-than-life-songs, die luisteren naar titels als The Sequence Of Rot of The Transcending Horror - iets minder geschikt als gespreksonderwerp aan de familietafel. Het twee jaar gerijpte of gerotte ‘Summoning The Slayer’ druipt van de nachtmerrietaferelen. En die worden zeven (als heilig getal!) keer op rij vorm gegeven door trage ritmen, loodzware riffs en hol echoënd, gothic-achtig gitaarspel. Allen ten dienste van opperwezen Erdody met die diep dreigende grafzerkstem natuurlijk. “Dhhhaaaaaaaaaijjjjjj!!!”
Wij plakken er het etiket "deathmetal met een melodische touch" op. Ontzettend log en massief, maar ook ergens speels dankzij fraaie synthesizerlagen en productietechnische details. Dankzij structuren die mooi in beweging blijven en een soundfinesse die goochelt met overdonderende effecten en bombastische sferen. Zo mag het acht minuten lange Deathtouch heerlijk uitmonden in samples van diepe helkrochten en druppelende keldergewelven.
Ergens hoeft zelfs dat metal-suffix niet echt voor ons, ook al doet Engulfed met de gigantisch logge, doorrollende riffs en bijna rappende grunts (en smekende kreten) wel verwoede pogingen. In het afsluitende Dissolution speelt de band op erg ontnuchterende manier een ballade op akoestische gitaar met psychedelisch vervormde dubbelzang, symfonische onderbouw en hoge fluit: een mooi en onverwacht stukje golden sixties dat deze band plots weer in een ander licht / andere duisternis zet.
Temple Of Void slaagt erin om een minder voor de hand liggend genre toch erg smakelijk en toegankelijk te maken. ‘Summoning The Slayer’ is niet enkel erg indrukwekkend, maar ook gigantisch verantwoord. Weliswaar liefst op vrijdag de dertiende en bij volle maan.