Telekinesis - Effluxion

Merge Records

Telekinesis is terug met een nieuw album, en heeft synthesizers ingeruild voor gitaren. Het leverde een aangenaam maar vluchtig resultaat op.

Michael Benjamin Lerner heeft er weer een kindje bij. Toch lijkt ‘Effluxion’ in niets op het in 2015 verschenen ‘Ad Infinitum’. Waar laatstgenoemde boordevol elektronica en leuke synths stak, richt ‘Effluxion’ zich opnieuw op gitaren. Het tourjaar met de indierockers van Teenage Fanclub zal daarin wel een grote rol gespeeld hebben.

‘Effluxion’ is een nostalgische plaat met subtiele verwijzingen naar Lerners jeugdhelden. Zo zouden we de opener en titeltrack wel Beatles-achtig durven noemen – Lerners vader was een grote fan, dus dat zou veel verklaren – met die atmosferische vibe, eenvoudige drums, terugkerende gitaarhalen en dat opbouwende gezang. Het nummer legt meteen de basis voor de rest van de plaat: pop/rock met pit.

En pit krijgen we: Cut The Quick haalt iets hevigere gitaren boven en lijkt wel een stadionnummer met de rustige tussenpozen en plotse, agressieve uithalen. Bij Like Nothing voelen we ons pas echt op het gemak: het nummer, aangenaam zwoel en fris, belichaamt de zomer. Iets wat verder doorloopt in How Do I Get Rid Of Sunlight en Suburban Streetlight Drunk. Waar is die barbecue? En de pintjes?

Het hoogtepunt van de plaat is waarschijnlijk Set A Course. Met een zachte, ongetemde stem en een rustige, akoestische gitaar lijkt het er eentje voor rond het kampvuur te worden. Tot het nummer zich plots ontplooit tot een grotesk gevaarte met een hoog tempo. Rock voor een stadium, dachten we. Maar onverwachts duikelt het nummer weer naar een intiemere sfeer en zitten we terug rond een kampvuur.

‘Effluxion’ is de geschikte plaat voor een autorit op een zwoele namiddag. De kakofonie aan genres en invloeden zullen zorgen voor een gevarieerde mix, maar dan ook niet meer dan dat. Hoe leuk de nummers op zich zijn, dit is gewoon een plaat die zal verdwijnen tussen al die andere Amerikaanse indierockprojecten wegens gebrek aan creativiteit en originaliteit. Gelukkig verlangen we soms nog gewoon naar klassieke pop- en indierock. En dan is ‘Effluxion’ er voor ons.