Team William - Drama

Keremos

Team William is terug, en hoe! Ze verbreken de zes jaar durende stilte met een wondermooie, tweede plaat, waarin euforie en melancholie een duel op leven en dood uitvechten. De tristesse haalt het op punten. En toch is het een plaat die een glimlach teweegbrengt. Een lach en een traan; zo hou je een album pas spannend.

Ooit was Team William een van de meest veelbelovende bands uit de Belgische indiescène. Een tweede plaats op Humo's Rock Rally, enkele waanzinnig aanstekelijke singles en een meer dan behoorlijke debuutplaat; de weg naar een zonnige toekomst leek geplaveid. Maar daarna bleef het akelig stil rond de Oost-Vlamingen. Een depressie van zanger Floris De Decker bleek later aan de basis te liggen. En eerlijk, wij waren hen al bijna vergeten toen ze enkele maanden geleden uit het niets met de aardige comebacksingle 1995 op de proppen kwamen. Dat die single zelfs niet tot de beste vijf nummers van het nieuwe album gerekend moet worden, is een meevaller.

Team William probeert op 'Drama' het jeugdige enthousiasme te behouden, maar tegelijkertijd moet de luisteraar meekrijgen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn (geweest) is. De langzaam opbouwende opener Ocean Fire is een sober juweeltje dat baadt in de melancholie en in het bijna fluisterende Feel U toont De Decker pas echt zijn donkere kant. "I sleep with everybody to feel you again", aldus De Decker in deze hartenbreker over verloren gegane liefdes. Gebroken relaties krijgen ook een plaats in het modern aanvoelende Away With The Fairies, waarbij The xx om de hoek komt piepen.

Een volwassen Team William is een band van contrasten. Het feest mag losbarsten in Poets, maar in het ijzige Nothing Ever Seems To Last beelden wij ons dan weer nachtelijke wandelingen langs verlaten landweggetjes in de vrieskou in. Back 2 Sleep klinkt als een zomeranthem waarbij we ons een videoclip vol zonnestralen en lachende tieners indenken, maar dan blijkt het lied toch vooral over eenzaamheid en gebroken harten te gaan.

Dat schizofrene kantje ligt Team William wel. De plaat staat bol van de onvoorspelbaarheid en het is die verrassing die van 'Drama' een aangename luisterbeurt van drie kwartier maakt. Faster Than Light, hoogtepunt van de plaat, is de vier minuten durende incorporatie van die tweedeling. Het begint met een vlotte "oeh aah"-melodie waarbij je meteen de polonaise inzet (het lied gaat trouwens over zwaar uitgaan). Maar dan komt de break, de ontnuchtering: "Feed me to the werewolves / whatever gets you off / but I don't have it in me / I just can't get off", zingt De Decker vol emotie, terwijl de Air Traffic-achtige bombast de song richting een schitterende outro begeleidt.

'Drama' toont ook aan dat Team William een band van zijn tijd is. De invloed van nogal wat generatiegenoten is duidelijk te horen. Er passeert nauwelijks een song waarbij de echo van Passion Pit of MGMT niet voelbaar is. A New Country wordt vooruitgestuwd door een percussiesalvo à la Arcade Fire, de intro van Stormy Wheather zou dan weer zo van The Wombats kunnen zijn (luister maar eens naar de keyboardriedel die hun Tokyo (Vampires & Wolves) inleidt).

Alle diepgang en tristesse ten spijt, Team William bewijst op 'Drama' ook en vooral dat ze een steengoede indiepopband zijn. We leerden hen kennen als een prettig gestoorde groep. Plezante popmuziek met een serieuze hoek eraf. Het doet deugd om te merken dat de jongens dat hyperkinetische kantje anno 2015 nog niet vergeten zijn. Ze zijn een jaartje ouder, maar diep van binnen blijven het jonge, speelse wolven, ook al proberen ze de complexiteit van het volwassen leven meer dan ooit een plaats te geven.