TAPE TOY - Honey, WTF
Eigen beheer
Tijdens de eindejaarsperiode werden we met lijstjes om de oren geslagen. Jaaroverzichten, verlanglijstjes, misschien zelfs enkele vergeten takenlijstjes,... je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een lijst van. Met ‘Honey, WTF’ levert TAPE TOY een lijstje met nummers af om handen en vingers bij af te likken. Het Nederlandse kwartet vult een leegte waarvan we het bestaan zelfs niet kenden.
TAPE TOY neemt elementen uit shoegaze, pop, punk, grunge,… en mengt die tot een explosieve cocktail vol heerlijke popsongs. Overstuurde riffs in combinatie met cleane zanglijnen, betoverende melodieën die nog dagenlang door je hoofd golven. Alles op een bedje van akkoorden, drijvend op een luchtmatras van reverb. Een band die dicht aanleunt bij Beach Bunny, maar dan met hooks die bij momenten doen denken aan de Pixies. Zangeres Roos van Tuil verwerkt thema’s als rouw, liefdesverdriet en zelfs corona. De teksten voelen oprecht en eerlijk aan, zonder te verzuipen in een bad vol drama.
Het album opent met Tired, een nummer dat de toon zet voor de nooit afhoudende kwaliteit die deze plaat uitademt. Reeds na enkele luisterbeurten betrappen we er onszelf op dat we hele flarden zanglijn meeneuriën. Het nummer breekt op de juiste momenten open met gitaarlijnen die ons meenemen naar een decennium toen flanellen hemden en gescheurde jeans de standaard waren. "I’m so tired", anno 2022 klinkt het heel herkenbaar.
Een nummer als The One Who Got Away etaleert het talent van de producer om de plaat heel uitgebalanceerd te laten klinken. Roos fantaseert over een denkbeeldige crush. Het zou een mooi dagboekfragment kunnen zijn. De eerlijkheid en naïviteit geven een extra dimensie aan het nummer. Het is een mooie compositie met veel afwisseling en een trage gitaarsolo die een ode zou kunnen zijn aan J Mascis.
Crushed en Honey, WTF gaan verder op hetzelfde elan. Mooie poprefreinen worden afgewisseld met gitaren die soms uitgroeien tot heuse walls of sound om er vervolgens met een strakke drumbeat doorheen te walsen. Funny is dan weer een lo-fi nummer van slechts enkele seconden dat enkel bestaat uit een akoestische gitaar. Een kleine kwetsbare oase in het midden van het album.
Het luidste nummer is zonder twijfel Lizzie. Een vettige baslijn beukt de deur in om vervolgens de gitaarlijnen te omhelzen in een ruige dans. Gedurende het hele nummer voel je de prachtige opbouw die als een waterval neerklettert in een zachte bridge. Met tranen in de ogen proberen we ons voor te stellen hoe dit nummer live het dak van een zweterige club zal blazen.
TAPE TOY heeft met 'Honey, WTF' een zeer gelaagd album afgeleverd. Door de diversiteit van de nummers en de dynamiek, die de band hier tentoonstelt, gaat het nergens vervelen. Er wordt over grote thema’s gezongen, maar nooit voelt het fake aan. De band heeft hier duidelijk plezier en klinkt oprecht. Wij kunnen alvast niet wachten om het viertal binnenkort ergens live te verwelkomen.