Tape Cuts Tape - Lost Footage

Heavenhotel

‘Lost Footage’ is na ‘Pagan Recorder’ en ‘Black Mold’ alweer het derde album van Tape Cuts Tape. Het trio Thielemans (drums, effects), Cassiers (voice, toys, effects) en Trouvé (guitars, keys, effects) bewijst hier dat het geluidsexperiment naadloos met popgenie weet te kruisen.

Tape Cuts Tape wordt maar al te vaak afgedaan als moeilijkemensenmuziek maar, zelfs voor hun erg experimentele doen en laten, maken ze in wezen popmuziek met een heerlijke hoek af. Dat blijkt onder meer uit de frisse single Sway Daemons die twee keer op het album opduikt; als opener in de elektrische versie en als afsluiter in een wat naaktere en akoestische versie.

Het interessante aan de band is dat zij de improvisatie omarmen en telkens weer nieuw terrein opzoeken. Zo lijkt het bijzonder sfeervolle Dark Grey Matter, waarin voor het eerst de vocals van Cassiers opduiken, uit chaos te zijn ontstaan. Algauw ontpopt het nummer zich echter tot een dronerocker van formaat.

Tape Cuts Tape brengt ook variatie. Dat bewijst het wat lichtvoetige, naar bossanova verwijzende Polaroid Fades. Dat korte, atmosferische nummer herinnert meteen ook aan het erg fraaie werk van Rudy Trouvé solo. Niet toevallig zijn er ook wat grillige en weerbarstige geluidsexperimentjes op ‘Lost Footage’ terug te vinden, zoals To-126, SOT-123 en Let’s Meet Tomorrow. Het zijn, net als Perpetuum Mobile, korte momentjes die de algemene sfeerschepping bevorderen; haast letterlijk: ‘lost footage’.

Verder vinden we ook het poppy Perpetual terug. Voorzien van een stemmige melodie en handclaps is dit nummer een expressie van de dagdagelijkse zoektocht naar geluk. Een wandeling in het park met vrienden, verliefdheid, de kleinkinderen een ijsje gunnen. ”Maybe it’s just as simple as that / maybe it’s all that it takes”.

En dan is er het erg energieke Five Dash One: "one microphone in front of the set", mooi afgekruid met stevige beats en effecten. Het is bij uitstek het terrein waar grooves en improvisatietalent elkaar vinden. Trouvé is naast muzikant ook visueel kunstenaar, hetgeen onder meer te horen is op het bijzonder knappe Scales In Orange And Grey, waarvoor ook enkele leden van DAAU bijdragen leverden.

Tape Cuts Tape is vooral een goed op elkaar ingespeeld trio muzikanten wiens verzameld talent groter is dan de som der individuele delen: Thielemans’ percussie is essentieel, net zoals de heerlijk dromerige vocalen van Cassiers en het gitaarwerk van Trouvé.

Een uitgepuurd Sway Daemons besluit ‘Lost Footage’. Het is een van de allermooiste momenten op het album, een en al verzuchting om het tijdelijke, het hier en nu even achter zich te laten. Een beetje de kers op de taart van een relatief kort, maar aangenaam en atmosferisch album.