Tangtype - Trajet

Humpty Dumpty Records

Uit op het Brusselse Humpty Dumpty Records is het tweede fullalbum van Tangtype, het project van singer-songwriter Jean François Brohée en vocaliste Julie Cambier.

Centraal op ‘Trajet’ staat het gegeven dat het proces veel belangrijker is dan het uiteindelijke product. Eerder bracht het duo al het erg aardige, negen songs tellende debuut ‘Flake Out’ (2008) uit, dat helaas wat door de mazen van het net viel. Dat debuut, dat eerst nog als ep (No Type Records) en later als fullalbum bij Humpty Dumpty Records verscheen, legde al enkele jaren samenwerking vast gezien de band ergens omstreeks 2004 opgericht werd. En ook op livevlak werd gesleuteld aan het Tangtype project. En nu is er het nieuwe, in Wenen opgenomen album, het eindresultaat van zovele jaren uitwisseling en datatransfers.

Net als op het debuut staat op ‘Trajet’ (2015) het klankexperiment voorop in deze productie waarbij het akoestische en het elektronische fraai met elkaar versmelten. De songs, vaak erg ambientachtige soundscapes, worden ingevuld door elektro-akoestische stukjes waarbij de hese, lichte stem van Cambier voor meerwaarde zorgt. Echte songs zijn het niet, wél worden er steeds opnieuw kleine, fragmentarische stukjes met elkaar gecombineerd. Op die manier neemt de band afscheid van de klassieke, singer-songwriteraanpak. Al is die invloed er wel degelijk, zeker als op sommige nummers wat gitaarstukjes te horen zijn. Toch floreert vooral de electronica en wordt zo de idee van de popsong wat ondergraven.

Het is een bijzondere luisterervaring. In een klein uurtje passeren acht composities die als een geheel overkomen . Het resultaat klinkt vaak erg dromerig, maar weet de aandacht van de luisteraar te behouden, ondanks het gegeven dat het album een zekere zen-achtige vorm van rust uitstraalt. Het duo is moeilijk op een genre vast te pinnen: met gemak overstijgt ze elke vorm van beschrijving.

Brohée en Cambier creeeren samen een eigen, vrijwel ondefinieerbaar geluid, dat staat vast. Wie melodie en ritme verwacht, gaat een behoorlijk taaie klus hebben aan Tangtype. Voor de iets doorwinterde muziekfan is het echter een feestje. Ook al omdat de erg hedendaagse (lees: postmoderne) composities een collage zijn van geluiden, ideeën en texturen (zo zijn erg geen opmerkenswaardige versnellingen of vertragingen). Het album is mijlenver verwijderd van enig commercialiteit, maar maakt net daarom ook des te meer indruk.

Complex, maar desalniettemin erg verleidelijk. Ook bij herhaalde luisterbeurten blijven de composities boeien, ook al wordt soms (erg) veel van de luisteraar gevraagd. Het eindresultaat mag zeker gehoord worden, al is die slechts een anekdote in vergelijking met het harde, noeste jarenlange werk dat het duo in dit album stak.