Tangents - New Bodies
Temporary Residence Ltd.
In hun bio op Facebook lezen we dat Tangents een kwintet uit Syney is dat post-rock, jazz en elektronische muziek in de blender gooit. Met ‘New Bodies’ zijn ze intussen al bij hun derde langspeler aanbeland en zijn ze experimenteler dan ooit tevoren. Hoe dat klinkt? Nagenoeg hetzelfde als onze eigen STUFF., zij het met iets minder funk en iets meer jazz.
Met maar zeven nummers lijkt ‘New Bodies’ eerder een lange ep dan een volwaardig album, maar laat het aantal nummers u niet misleiden. Als u deze plaat koopt, krijgt u wel degelijk waar voor uw geld, want elk nummer duurt gemiddeld zes à zeven minuten. En nee, vervelen doen ze niet. Met verschillende tempowissels, improvisatiestukjes en andere tierlantijntjes blijft de muziek boeien en bloeien.
Zo begint opener Lake George heel rustig en orkestraal, tot de conga’s wat meer dynamiek geven. De opbouw verloopt tergend langzaam (een volle vier minuten!), maar blijft toch fascineren dankzij de interessante blend tussen klassiek en elektronisch. Violen gaan hand in hand met allerlei atmosferische structuren en bliepjes en bouwen langzaam op tot wat bijna een liquid drum-‘n-bassnummer zou kunnen zijn. Vergelijk het met het nieuwere werk van KOAN Sound, en dan doelen we vooral op de legendarische ‘Sanctuary’ ep. Goed, dat is misschien nog een grote sprong te ver, maar daar zouden de heren van Tangents weleens de mosterd gehaald kunnen hebben.
Het daaropvolgende Terracotta lijkt het jazzgenre dan weer interessanter te maken voor de generatie die er niet mee opgroeide: tokkelende bassen en een uptempo, maar tegelijk rustieke beat worden ondersteund door echoënde atmosferen en vormen zo een mysterieuze trip naar we-weten-niet-waar. En de piano? Die zweeft daar ergens tussen en krijgt uiteindelijk, vanaf 5:50, een hoofdrol toegewezen. En terecht, want Adrian Lim-Klumpes is een bedreven pianovirtuoos met een goed gevoel voor improvisatie en experiment.
Ook in Arteries is de piano de drijfveer, zo zachtjes kabbelend bovenop een vluchtig drumpatroon en iets wat op een koor uit de hemel lijkt. Gone To The Ground, dat met een speeltijd van 10:32 meteen het langste nummer is, klinkt dan weer een pak dreigender. De spookachtige texturen, de kille piano, de reversed samples of de holle percussie; ze dragen allemaal bij tot de dreigende toon van het nummer. En de violen die erbij komen aan het einde van het nummer, doen het geheel gewoon nog dramatischer klinken. Het zou zo de soundtrack van een nagelbijtende thriller kunnen zijn.
Swells Under Tito is dan weer het andere uiterste. De Oosterse percussie en de warme, akoestische gitaar scheppen het gevoel van een tropische, zonovergoten vakantiedag in de Caraïben. Het beeld van een hangmat, cocktails en dansende lokale muzikanten met een grote snor is gewoon niet meer weg te krijgen.
En dan is er nog afsluiter Oort Cloud. Het is er eentje van bovenaardse schoonheid: het bijna overdadig gebruik van galmende echo’s en de feeërieke soundscapes dompelen je onder in een droomwereld vol aangename fantasieën die je doen tranen van geluk. Een betere afsluiter hadden we niet kunnen bedenken, Tangents.