Tacocat - Lost Time
Hardly Art Records
Het in 2007 in Seattle opgerichte Tacocat omschrijft zichzelf als “feminist pop punk” en staat erom bekend zwaar op de hand liggende thema’s als catcalling en racisme aan te kaarten door ze in een uiterst aaibaar jasje te stoppen.
Het viertal is inmiddels aan het derde album toe. ‘Lost Time’ heet die knaller en al bij aanvang van de plaat jaagt Tacocat loeiharde poppunk door de ether. Geen tijd te verliezen, dus: er moet pret worden gemaakt!
‘Lost Time’ kan je misschien nog het best als rammelende indiepop omschrijven. De meiden van Tacocat zijn duidelijk beinvloed door Riot Grrrl-bands als Bikini Kill en Huggy Bear, maar leveren veel toegankelijker materiaal af dan voornoemde acts. De aanstekelijke hooks en snerende lyrics doen nog het meest denken aan Bratmobile en Partyline. Frontvrouw Emily Nokes mokt, gilt, fluistert, verleidt en zingt nu en dan, alsof haar leven ervan afhangt.
De plaat opent met Dana Katherine Scully, een ode aan de vrouwelijke helft van het ‘X-Files’-duo. Slordige gitaarriffs en donderende drums stuwen de energie ijle hoogten in. Single I Hate The Weekend wurmt zich het oor in om er tot een zinderend hoorspel van upbeat punk te exploderen. En het loeiharde The Internet is een post-Riot Grrrl-manifest tegen de oppervlakkige idiotie die op sociale media schaamteloos wordt tentoongespreid. “Your place is so low / You're my mosquito / No conversation / Only vitriol”, gromt Nokes, vastbesloten ervoor te zorgen dat je je niet zomaar uit de voeten kunt maken. Tacocat slaat en zalft tegelijkertijd, en heeft daar slechts de duur van één refrein voor nodig.
Van het liefdevolle I Love Seattle tot anti-mansplaining-anthem Men Explain Things To Me weet Tacocat catchy nummers neer te poten die zowel Juliana Hatfield als het stevigere Kenickie in herinnering brengen.
‘Lost Time’ garandeert een dolle rit vol brullende gitaren en zeemzoete melodieën, maar toch lijken de meeste nummers iets te moeiteloos in elkaar te vloeien. Sommige nummers op ‘Lost Time’ zijn niet van elkaar te onderscheiden en laten geen blijvende indruk na. Niet bijster origineel, wel gemakkelijk verteerbaar. Een plaat vol zomerpunk, met af en toe een gemene rochel. Laat die horde jongens en meisjes in combatboots maar aanrukken!
Ondertussen hopen wij dat Tacocat volgende keer gewoon nóg wat harder aan het klauwen gaat.