Szun Waves - New Hymn To Freedom

Leaf

New Hymn To Freedom

Recent nog bewees koning Lefto met de compilatie ‘Jazz Cats’ hoe levend het genre wel niet is. Nu is het Szun Waves die ons daarvan overtuigt. Met ‘New Hymn To Freedom’ brengt het Londense jazztrio een brede waaier aan verfijnde en psychedelische jazz zonder in te boeten aan authenticiteit. Wij zijn overtuigd.

 

Szun Waves is het project achter producer Luke Abbott. Samen met Laurence Pike en Jack Wyllie duikt hij in de diepe krochten der Londense jazz en tracht het vol te proppen met moderne en spirituele elementen die er een heel nieuwe dimensie aan geven. Dat doet hij op ‘New Hymn To Freedom’ meer - en beter - dan ooit te voren.

‘New Hymn To Freedom’ bundelt in feite het beste wat ze aan de andere kant van het Kanaal te bieden hebben: van jazz en ambient over synthpop en wereldmuziek naar experimenteel en elektronisch. En dat in slechts zes ruwe improvisaties die op een plaat werden gegooid. Geef toe: dat is gewoon bewonderenswaardig. Al bij de opener Constellation trekt het trio je een dampende, Londense undergroundclub binnen als ware het een wazige zaterdagnacht. De abstracte, organische texturen - vaak behoorlijk psychedelisch - zijn zinnenprikkelend; alsof we temidden van een bloemenweide in de lente staan en overstelpt worden door de golf van kleuren en geuren. Alleen ruiken we gure pis en liters bier en whisky in plaats van zoete honing en zien we bezwete voorhoofden en trillende muzikantenvingers in plaats van een kleurrijke bloemenzee.  

De plaat is zo woest en ontembaar als een zware storm, maar tegelijk ook zo verhelderend en extatisch als het waterige zonnetje dat verschijnt wanneer de storm gepasseerd is. Luister maar eens naar High Szun, waar Pike als een wilde neushoorn zijn trommels lijkt af te breken terwijl Abbott met zijn snelle, heldere synthbliepjes de duisternis tracht te doorbreken, uiteindelijk met succes. Of Moon Runes, dat door het melancholische karakter de verwoesting na een storm perfect weerspiegelt, maar uiteindelijk - bedankt, synth! - met een verwarmend streepje zon eindigt.

Maar het beste klinkt de groep in titelsong en afsluiter New Hymn Of Freedom. Dat nummer (ruim twaalf minuten lang) bouwt eigenlijk belachelijk traag op, maar verveelt niet en duurt geen seconde te lang. De tropische toon, die ergens doet denken aan de nieuwste worp van Dead Can Dance, werpt een mysterieuze sluier op, die pas in de laatste twee minuten vervaagt door het extatische einde. De hihats blijven nazinderen in de stilte die volgt en wij blijven verward achter met de lege hoes van een dijk van een plaat in de handen. Die zal nog een tijd leeg blijven. Repeat!

5 januari 2019
Jeroen Poelmans