Sweeney - Misery Peaks

Sound In Silence

Misery Peaks

Alweer een nieuwe ontdekking dankzij het independent ambientlabel Sound In Silence. Verpakt in het typische, handgemaakte artwork, is ditmaal Jason Sweeney aan het woord, de Australiër die onder meer onder artiestennaam Panoptique Electrical al eerder fraaie doezelmuziek op dit Griekse label uitbracht. Zowel als componist, film- en theatermaker of zelfs ontwerper van interactieve internettools toont Sweeney zich erg creatief en eigenwijs.

Dat filmische aspect komt ook terug in ‘Misery Peaks’, een bevreemdende sfeerplaat van acht tracks. Centraal daarbij staat de emotionele, zacht toezingende stem van Sweeney, ingepakt in een gloed van strijkersdrones, ruimte vullende cellosamples of spaarzame piano. Maar evengoed omgord met abstracte ritmische klankfragmenten of samples. Vaak vol stiltes of atmosferisch breed met veel ondefinieerbare klanken.

Het album voelt daardoor erg bevreemdend, onwezenlijk, mysterieus. Wanneer gelaagde dronetonen tegen elkaar botsen en de stem van Sweeney helemaal vertraagd wordt en de diepte in gaat in To The Lake. Of wanneer hij in spaarzame frasen en ontdubbelde stem in een soort van abstracte Nick Cave-stijl vol bizarre herhalingen valt bij Stolen Bones, terwijl op de achtergrond een machinale, hardnekkige ritmische loop afrolt.

Verwacht trouwens niet enkel hoog emotionele, sfeermomenten op deze filmische ambientplaat. Het abstracte Sun, halfweg de schijf, bestaat uit ruis, overstuurde tonen en diep gebonk. Tot een donkere piano na enkele minuten gelukkig toch een melodie inzet. “Sometimes I feel gravity pulling me down and I can’t save myself from the sun”, aldus Sweeney in deze track met verschillende episodes. Het is ook deze frase die in de bijlage bij deze cd-r afgedrukt is.

‘Misery Peaks’ is een plaat die moeilijk op gewicht te schatten is. Je voelt jezelf telkens beet genomen. Maar tegelijkertijd blijft hij prikkelen en uitdagen. Verdorie toch. Nog één keertje dan…

25 mei 2021
Johan Giglot