Sweeney - Human, Insiginificant

Sound In Silence

Duidelijke boodschap van de Australiër Jason Sweeney op zijn tweede soloplaat voor het Griekse label Sound in Silence. De bezige bij bundelt op ‘Human, Insignificant’ acht intieme, broze pareltjes. Ofte hoe piano, cello en donkere stem een akoestisch ambientwerk met diepe emoties kunnen vormgeven en een albumtitel hier prima bij kan aansluiten.

Een moodmaker; of beter: een moodbreaker, dat is dit nieuwe Sweeney album. Waar zijn inmiddels twee jaar oude solowerk Middle Ages nog de wegen opzocht van zinderende postrock en neoklassieke muziek vol dromerige texturen en soundlandschappen, overheerst nu een kleine vijfentwintig minuten lang een neerdrukkende, enigszins depressieve sfeer die varieert van melancholie tot lichte depressie.

Een grijsblauw album dus. Doezelig en dromerig en met veel hangende noten, minimalistische arrangementen en stiltes. Met droefgeestige, trage pianotoetsen en slepende cellostrijken als muzikale smaakmakers. Ruwe, sobere pareltjes waarin sterke emoties centraal staan. Misschien niet geheel onterecht dat Sweeney in zijn perstekst herhaaldelijk de naam David Sylvian laat vallen. 's mans traag stotende, mysterieuze stemtimbre lijkt wel een kopie van dat van de ex-Japan-frontman.

Als extra prikkels voorziet de Australiër een boel digitale accenten. Een soort van metallic effectenmolen die de ballade Let Him Go overschaduwt. Of wat ritmisch gerommel op de achtergrond dat de begrafenisstemming van het slepende We All Seeing verstoort. Begrafenisstemming, inderdaad. Daarmee is het woord gevallen. Een vol pianoakkoord met nazinderende bastonen en een klagende grijze cello die de penetrante woorden “I am human insignificant / I have walked unheard trails” begeleiden. Of een song met titel Desire / Decayed die eindigt met de herhaalde zin “You’re dead now”. Leuk is anders.

Het enige lichtpunt, op enkele meer hoge noten en een korte instrumentale afsluiter met lichtvoetige toetsenpromenade en dromerige uitloper na, is dat Human, Insignificant erg mooi omkaderd is. Sweeney weet perfect zijn less-is-more-aanpak om te zetten in penetrante emoties en de kracht van minimalisme te transformeren in een overall neerdrukkende sfeer. Op het juiste, intieme moment en in een kleine, verduisterde ruimte met een goede muziekinstallatie betekent dat puur genieten.