Svärd - The Rift

Argonauta records

The Rift

Muzikale samenwerkingen zijn van alle tijden, alhoewel we er de laatste paar maanden meer en meer zien opduiken. De reden is bekend. Zijn wij hier rouwig om? Zeker en vast niet. Als 2020 dan toch iets heeft opgeleverd, zal het dat wel zijn. De muzikanten blijven scherp en sommige van die los-vaste bands zijn verbazingwekkend. Zoals het Zweeds-Duitse Svärd. 

Tim Nedergård en Björn Pettersson, de zanger-gitaristen van de Zweedse, progressieve deathmetalband In Mourning sloegen de handen in elkaar met ex-bassist Pierre Stam en de Duitse drummer van doommetal band Ahab, Cornelius Althammer. Dit Svärd bracht de ep ‘The Rift’ uit via het italiaanse Argonauta. 

Na de onheilspellende intro Hallowed Grounds is het vanaf de eerste echte song, A Rift In The Green, meteen duidelijk waar dit doom-deathkwartet eigenlijk zin in had: moddervette metal met een knipoog naar de hoogdagen van new wave en de new wave of British metal (NWOBM), doorspekt met gitaarsolo’s en een vette drum- en bassound. Opvallend is de hoogstaande mix. Dit is hoe metal zou moeten klinken en hoe hij bij veel bands enkel live klinkt. In de studio lijkt dit geluid altijd moeilijk te creëren, maar hier lukt dit uitstekend. Met dank aan Jonas Kjellgren (Sabaton, Hypocrisy, In Mourning, October Tide, Amorphis,...) die achter de knoppen zat. 

Palaeocene Flames was eigenlijk de voorloper van deze ep. De NWOBM-knipoog komt hier nog sterker naar voren. Het nummer schiet uit de startblokken aan een verschroeiend Usain Bolt-tempo. De eerste halve minuut is ideaal om je luidsprekers even te testen en van overtollig stof te ontdoen. The Burning Asylum is net iets donkerder en komt dichter bij het geluid van de "moederbands", maar blijft zonder twijfel toegankelijk. Het drumwerk van Cornelius is om vingers en duimen bij af te likken, net als de tempowisselingen die je erbij krijgt. Aan het einde van het nummer wordt het zelfs lekker thrashy raggen. 

Het beste hebben de "Elderly men kicking monitor speakers across stages", zoals ze zichzelf noemen, voor het laatste gehouden.  The Portal is een acht minuten durend nummer, waarvan je het beste van het beste voorgeschoteld krijgt in hapklare brokken. De eerste tweeënhalve minuut is een muzikaal intermezzo dat niet van deze aarde is. En als dan de vier een sludgy doomriff twee minuten lang doorjakkeren om het nummer dan helemaal te laten exploderen met tempowissels zoals het beste van Iron Maiden, ga je helemaal overstag. 

'The Rift' is een lekker oldschool metalplaat, die veel te snel voorbij is. Laat ons hopen dat dit een zoethoudertje is en dat er meer komt. Maar dat zal afhangen van de toekomst en de tourmogelijkheden van de broodheren van de Zweden en de Duitser. (Ahab heeft net een live album uitgebracht dat ook vroeg of laat gepromoot moet worden). Momenteel is deze ep alleen verkrijgbaar als een digitale download, of via de streamingdiensten. Later misschien op vinyl. 

7 augustus 2020
Bert Gysemans