SUUNS - Hold/Still

Secretly Canadian

Na het tussendoortje met Jerusalem In My Heart, dat er eigenlijk geen was (want al veel langer opgenomen), is de tijd weer rijp voor nieuw werk van SUUNS. En dan staan wij al te trappelen.

En ‘Hold/Still’ is er wel degelijk eentje om bij stil te staan. Je krijgt niet de kans om “erin te komen”. Vanaf opener Fall wordt je tegen de muur geplakt. Aanvankelijk lijkt het wel of ze de hond over een paar gitaren hebben laten lopen, maar dan valt alles toch min of meer in de plooi en krijg je iets dat op een song gelijkt. Intussen ben je als luisteraar wel helemaal bij de zaak. En dat is net wat de heren willen.

Opvolger Instrument heeft een soort van lome discobasis waar gitaren doorheen lijken te wandelen als door een kerkhof. En die pulserende, typische SUUNS-basis mag dan uiteraard niet ontbreken. De funky, dance-gerichte ondergrond is trouwens een vaste waarde op deze plaat, hetgeen door de manier waarop Shemie zingt nog eens wordt onderstreept. Zoals ook blijkt uit het merkwaardig getitelde UN-NO.

Nog iets dat steeds weer terugkeert, zijn de woordspelletjes die Ben Shemie graag speelt. De titel van UN-NO zegt al iets, maar in elke andere song zit wel zoiets verstopt. In Resistance hoor je bijvoorbeeld “Don’t wanna change / but I wanna change / I wanna feel / Kneel / Feel”. Bovendien kan je op deze plaat de teksten voor één keer duidelijk begrijpen, iets wat niet steeds het geval was bij SUUNS. Uitzondering daarop is wel de geblutste zang in Careful, die niet echt duidelijk is.

Dat Translate precies de single is, is uiteraard geen toeval. Niet toevallig is dit het meest dansbare nummer. Is het u trouwens ook opgevallen dat die openingssynth doet denken aan Vangelis, muziek waarvoor ze trouwens best openstaan.

Maar Translate is slechts een breekpunt, waarna de band weer terugkeert naar dezelfde dwarse ritmes van het eerste deel van het album, zoals blijkt op Brainwash. En wat aanvankelijk eentonig lijkt, wordt na enkele draaibeurten plots spannend. Spanning opbouwen is ook wat ze doen in Careful; en dat vlot zeven minuten lang.

Nog een laatste keer met de mensen lachen in het bol van paradoxen (de zeurderige synthlijn tegenover de tiktikkende drums) staande Infinity – ongetwijfeld was de pun intended - en dan is de plaat afgelopen. Maar niets let u om ze opnieuw te draaien. En nog eens. En Nog eens. Dat hebben wij tenslotte ook gedaan.