Susanna - Go Dig My Grave
It's all happening
Van een redacteur wordt verwacht dat hij de te bespreken cd in een of ander genre weet te formatteren. Er is een overvloed aan genres, en toch zouden we er nog een nieuw aan willen toevoegen. Inderdaad, ‘Go Dig My Grave’ van Susanna doet ons steeds denken aan zenmuziek, zenrock, folkzen of wat dan ook.
Minimalisme is ook een term die Susanna’s muziek oproept, maar een soort bezwerende repetitiviteit is haar dan ook niet vreemd. Susanna is bovenal nog veel meer: ze is een kruispunt waar invloeden uit allerlei periodes en genres elkaar tegenkomen en kristalliseren tot iets aparts. Maar zen wordt een mens er op een of andere manier altijd van. Luister maar eens naar wat voor mooie dingen ze doet met de traditional Rye Whiskey: amper instrumentatie, een weerkerende melodie, een sobere zang. Indrukwekkend. Dat ze geen evidente paden opzoekt, bewijst ze met Invitation To The Voyage, de haast letterlijke vertaling van de poëtische parel van Charles Baudelaire: zijn 'L’invitation Au Voyage' inspireerde meer dan één klassiek componist tot kunstzinnige en bijna onzingbare composities. Suzanne maakte er echter een eenvoudige song van die ze doorleefd vertolkt.
Klassieker van factuur is dan weer Cold Song, dat zowel uit het klassieke oeuvre van Purcell kan komen als uit de twintigste-eeuwse experimentele muziek. De middeleeuwen komen erg dichtbij in The Willow Song, een anoniem lied dat zo op de soundtrack van een Franco Zeffirelli-film uit de seventies had kunnen terechtkomen. Licht experimentele invloeden combineert ze in de titelsong met een typisch Angelsaksische folkinstrumentatie. Absolute soberheid vind je in Lilac Wine: een stem en enkele spaarzame instrumenten bereiken een intenser effect dan menige mega-acts met tonnen materiaal en verblindende lichtshows vol ‘hoogstandjes’ van pyrotechniek, doorgaans boeiender voor de plaatselijke brandweer dan voor het gevoelige oor van het publiek.
De meeste songs komen uit de schijnbaar onuitputtelijke catalogus van traditionals en anonieme volksmuziek waaruit men in Groot-Brittannië blijft putten. Toch waagt ze zich ook aan enkele covers van moderne songs. Wilderness van Joy Division krijgt een voor Susanna’s doen wonderlijk ‘gemanipuleerde’ lezing met flink wat gedraai aan de knoppen; gewaagd maar niet kwaad. Helemaal geslaagd is haar versie van Perfect Day van Lou Reed, de zowat perfecte afsluiter van een knappe plaat.
Subtiele songs met voldoende dynamiek gebracht, eenvoudige muziek vol diversiteit. Met dit DNA verdient deze plaat meer dan onze professionele aandacht. Een aanrader.