Sunny War - Anarchist Gospel

New West Records

Luisterend naar dit (alweer vierde) album van deze songwriter uit Nashville, zou je kunnen denken dat ze – ondanks de bluesy toets van sommige nummers – een gemakkelijk leventje leidt, maar dat was ooit anders.

Sunny War heeft in haar leven het één en ander meegemaakt. In de Californische jaren was ze verslaafd aan drank (wodka) en drugs (meth en heroine). Ze speelde in punkbands als The Anus Kings totdat ze naar Nashville verhuisde en verslingerd raakte aan de muziek van Daniel Johnston en Roky Erickson en aan country blues en gospel.

Op de meeste albums is ze meer dan openhartig over haar turbulente verleden en over aan overdoses overleden vrienden. Maar wat de plaat vooral zo ongelooflijk goed en fascinerend maakt, zijn de stem, het gitaarspel en de composities. Ze krijgt hulp van enkele mannelijke gasten (en in opener Love’s Death Bed van Allison Russell), maar ze is zelf de absolute ster.

Een titel als I Got No Fight en het zorgeloos klinkende mondharmonicaatje in Swear To Gawd (ft. David Rawlings en Chris Pierce) mag je dan ook relativeren, want de teksten van het merendeel van de nummers gaan over haar zelfdestructieve kant. Enkel het hoopvolle Hopeless ging ze lenen bij Dionne Farris en Baby Bitch ken je misschien van Ween.

Toch is er geen plek voor extreme emoties in de veertien songs en tegelijk is dit geen pure rootsmuziek. Ze gooit er al eens een referentie tussen naar een punkband als Crass (in afsluiter Whole) en in Shelter And Storm en het bittere (qua tekst toch) Baby Bitch experimenteert ze met laagjes stemmen. Zelfs een countryfolkballad als New Day krijgt door die stem een extra dimensie.

De titel ‘Anarchist Gospel’ is dan ook goed gekozen. De punk overheerst nergens. Het is al bij al een rustige plaat, maar wel een frisse update van traditionele rootsmuziek, die concurreert met het beste werk van Hurray For The Riff Raff en North Mississippi All Stars.

Het lijkt wel alsof ze bedoeld is als troost, want naast het verleden waarmee ze in het reine komt, moest ze halfweg de opnames haar vader begraven. In het persbericht bij de plaat zegt ze: “This album represents such a crazy period in my life, between the breakup and the move to Nashville and my dad dying. But now I feel like the worst parts are over. What I learned, I think, is that the best thing to do is just to feel everything and deal with it. Just feel everything.”

Wat hebben we daar nog aan toe te voegen? Niets. Luister en voel.