Sun Kil Moon - Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood

Caldo Verde Records

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Arial}

Het is altijd pijnlijk een held van zijn voetstuk te zien vallen. Na het succes dat Sun Kil Moon, het project van Mark Kozelek, in 2014 met 'Benji' oogstte, leek hij de weg kwijt te raken. Er was de vreemde aanvaring tussen hem en The War On Drugs; het liep regelmatig mis tussen hem, zijn publiek en de pers; en dan was er nog dat vreemde kerstalbum. Met ‘Universal Themes’ uit 2015 kon hij velen niet overtuigen. En nu dit.

Ondanks de fouten die ‘Universal Themes’ bevatte, bleef het wel een poging om een nieuwe richting in te slaan, een nieuwe manier te vinden om een verhaal te vertellen. Ook al was het album niet perfect, het feit dat Mark Kozelek na een dergelijke carrière nog probeert om te innoveren en niet steeds bij hetzelfde idee te blijven hangen, dwingt respect af.

Belangrijk aan experimenteren is ook te weten wanneer iets niet werkt en dan een ander pad op te zoeken. En dat is nu net wat Kozelek niet heeft gedaan op ‘Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood’. In meer dan twee uur passeren zestien nummers, die soms letterlijk uit zijn dagboek geplukt lijken te zijn. Alsof hij de kritiek en parodieën zag als inspiratie voor de weg die hij moest uitgaan. De teksten zijn vaak onderontwikkeld en de nummers zo lang dat je aan het einde al lang vergeten bent waar het nu juist over moest gaan. 

Eerder dan door een thema lijkt het album opgehangen aan Kozelek die vertelt waar hij is, wat hij eet, drinkt, doet of wie er dood is gegaan. Social media krijgen de volle laag, maar ironisch genoeg lijken sommige snippets uit zijn teksten op een tweet van iemand die niets te vertellen heeft. Zijn afkomst en hoe hij dankzij zijn gitaar niet hetzelfde noodlot is ondergaan als zoveel mensen uit zijn jeugd komt in een reeks nummers terug. Dat thema heeft hij op verschillende momenten in zijn carrière al beter behandeld. Luister maar naar Carry Me Ohio of zowat heel ‘Benji’.

Soms neigt het zelfs naar het absurde en lachwekkende. in Chili Lemon Peanuts leest hij een fragment voor uit de bijbel zoals die toevallig openlag in zijn huis; in Philadelphia Cop faket hij een conversatie tussen een muziekjournalist en een fan over SXSW, Sarah Lawrence College is een flatterende brief van een concertpromotor. Nummers als Vague Rock Song en Seventies TV Show Theme Song refereren zo aan hemzelf dat het moeilijk is om ze serieus te nemen. Op Window Sash Weights wordt het bijna pathetisch wanneer Kozelek blijft doorzeuren over een concert dat geannuleerd werd wegens een beschuldiging van seksisme.

Daartegenover staat dan weer dat Steve Shelleys drums goed klinken en dat de instrumentatie regelmatig goede ideeën bevat. Early June Blues voelt als een verademing, maar was op een ander album één van de minder nummers geweest. Op verschillende momenten gaat hij in op de staat van de wereld en neemt hij hierover ook een duidelijk standpunt in: terrorisme, Donald Trump, het gebrek aan wapenwetten in de VS, de rechten van de LGTBQ+-gemeenschap, … Maar de persoon, voor wie Kozelek zichzelf uitgeeft, staat in sterk contrast met hoe hij zich gedraagt op en naast het podium. Maar in die ellenlange twee uur gaan deze momenten geheel verloren. Het album in één ruk beluisteren is meer een uitdaging dan een plezier.

Het is verbazingwekkend dat niemand rondom Kozelek hem dit album uit het hoofd heeft gepraat. Met wat extra werk was er misschien een ep uit te puren. In al die jaren met Red House Painters en Sun Kil Moon heeft hij ook wel eens een misstap begaan (logisch gezien de enorme hoeveelheid muziek die hij al uitgebracht heeft), maar dit is simpelweg een blamage. Misschien is het tijd voor wat vinyl reissues om daarna een nieuwe, frisse start te maken.