Sukilove - Static Moves

Rockoco

Als je een plaat van Sukilove in handen krijgt, is er slechts één zekerheid: er zijn geen zekerheden. Je kan je aan van alles verwachten, behalve aan wat je vooraf van de band gehoord hebt. Dat is met ‘Static Moves’ niet anders.

Pascal Deweze is een moedig mens. Hij lapt alle commerciële verwachtingen grondig aan zijn laars. Eigenzinnig gaat hij zijn eigen weg, zonder zich ook maar in het minst te bekommeren om wie of wat dan ook. Hij leeft zich uit in allerlei projecten (Chitlin’ Fooks, The Crab Four, …), speelt samen met (Belgische) groten der aarde (Mauro, Peter Houben, Aldo Struyf, …), maar Sukilove is zijn kindje, veel meer dan dat bij al die andere projecten het geval is.

‘Static Moves’ is het vierde album van de band en zou, aangezien het werd opgenomen in Dewezes eigen Studio Jezus, een plaat worden waaraan kon gewerkt worden zo lang als nodig was. De songs stonden op veertien dagen op band en het resultaat was niet echt hoopvol. Maar dan hebben wij het over de toon van de plaat, niet over de inhoud.

Een titel als New Beginning doet op meer hopen en daar lijkt het nummer aanvankelijk ook in te slagen (“When the hope gets high”). Toch droogt de hoop al gauw op, om de luisteraar uiteindelijk achter te laten met een repetitief, haast industriëel deuntje. En er staan nog van die doemdenkers op deze plaat. Fear is ronduit fatalistisch of wat anders te denken van teksten als “We’re all just meat/ We’re all waiting to die.”.

Wat meteen opvalt, is de afstand die wordt gecreëerd. Dat gebeurt door middel van de teksten, maar ook het geluid van de plaat speelt daarin een bijzondere rol. Waar bij sommige platen de zang erg nabij klinkt, werd er hier duidelijk een kloof geslagen tussen de luisteraar en de muziek. Ook dat draagt bij tot de algemene toon van dit album.

Maar muzikaal valt hier meer dan voldoende te snoepen. Fear mag dan tekstueel behoorlijk donker zijn, de muziek biedt meer dan voldoende tegengewicht. Naar het einde toe zakt het tempo in, maar er blijft toch een zekere vrolijkheid uit het gitaarloopje klinken. Tegenstellingen troef of muziek zoals wij ze graag hebben.

In afsluiter Leave Me Alone lijkt de gitaar een eigen leven te willen leiden, wijkt ze af van het tempo dat de drums angstvallig willen aanhouden. Af en toe is er een rustpunt, maar steeds opnieuw neemt de gitaar de bovenhand om zich uiteindelijk dan toch gewonnen te geven.

‘Static Moves’ is vintage Sukilove. Heerlijk tegendraads en toch prima beluisterbaar. Het album is intrigerend en nodigt uit om dieper te gaan zoeken. Muziek waaraan je je niet verwacht dus.