Subsignal - A Poetry Of Rain

Gentle Art Of Music

Sinds de doorbraak in 2011 heeft het Duits-Nederlandse Subsignal een eigen stem gekerfd uit het sjabloon van de neo-prog. Het zesde album introduceert de uitstekende Nederlandse bassist Martijn Horsten en dat geeft de beste line-up van de band, want ‘A Poetry Of Rain’ is een absoluut hoogtepunt. 

De kwaliteiten van deze groep komen overigens niet zomaar uit de lucht vallen. Oorspronkelijk was Subsignal een offshoot-project van een heavier Sieges Even, waarop de Nederlands geboren zanger Arno Menses en gitarist Markus Steffen de compositietalenten kruisten. Op het artistieke hoogtepunt werd Sieges Even verlaten om Subsignal als de strategische erfgenaam voorrang te geven.

Op verschillende vlakken steekt Subsignal met de kop boven het maaiveld uit. Er is de opvallende aanleg voor compacte compositie. Deze band hoeft niet te grossieren in lang uitwaaierende stukken; songs duren zelden langer dan zeven minuten. Toch weet men in elk nummer te verrassen, waardoor het spannend blijft. Om slechts één voorbeeld te geven: wat een gouden greep is die reggae-injectie in Melencolia One!

Een goede zanger is nogal eens de achilleshiel in progrock, maar luister hoe Arno Menses elke introspectieve lyric een doorleefdheid meegeeft waar je mond van openvalt. Er tuimelt geen onvertogen woord, alles valt op de juiste plaats. Een briljante stemregie zorgt ervoor dat, als Menses in veelvoud klinkt, er imposante koralen weerklinken waar de hele popwereld een flinke punt aan kan zuigen.The Art Of Giving In en A Wound Is A Place To Let The Llght In zijn hier de luistertips. 

En bovenal is er het emotionele realisme. Elk akkoord, riff, melodie of harmonie is waarachtig: wat ze oproept, is echt. Als een akkoord sentimenteel klinkt, is het ook de bedoeling om dat sentiment uit te drukken. Toetsenist Markus Maichel heeft maar één akkoord nodig om een hele wereld op te roepen. En wie kan er ongevoelig blijven bij het titelnummer, gevat in enkel een akoestische gitaar? 

Subsignal klinkt onwerelds eerlijk. Melancholie en verlies liggen de hele elpee voor het oprapen. Met name Marigold en Impasse zijn emotracks als warme dekentjes. In Marigold wordt een mantel gedrapeerd rond de klassevolle uithalen van drummer Dirk Brand. Of neem Impasse: hoe klassieke gitaararpeggio’s, samenzang, orkestratie en elektrische gitaarfinale in elkaar geweefd worden, is een glorieuze ervaring. Repeatknop, geef je over!