Stumbleine - Sink Into The Ether

Monotreme Records

Sink Into The Ether

Een tweede volwaardige langspeler van Bristoliaans elektronicawizard Stumbleine. Dat is een fijne zaak, aangezien de etherische, verheven klankgolven van het inmiddels acht jaar oude debuut 'Spiderwebbed' nog in ons hoofd nagolven. Het hoeft dan allicht ook niet te verbazen dat 'Sink Into The Ether' even buitenaards en ijl klinkt als de voorganger.

 

Grappig hoe weinig de tijd soms slijtage kan toebrengen aan zaken. Voor de volledigheid hebben we ‘Spiderwebbed’ nog eens vanonder de spinnenwebben gehaald (flauw!) en het valt op hoe constant de sfeer, de sound, de aanpak is tussen beide platen. Songs die nooit echt helemaal van grond komen, maar in het ambientwavesfeertje blijven steken. Noten die veel galmen en zinderen, maar vergeten een echte melodie voorop te stellen, een duizelingwekkend geheel van echopoelen, verhakte en voorzichtige beats, tot de bijdrage van een gastzangeres, ditmaal Elizabeth Heaton van Violet Skies. Let op: er duiken voortdurend stem- en zangflarden op in de elf songs van dit album, maar dan spreken we meer over hoge, onverstaanbare sireneklanken dan over echte zangpartijen.

En waar Stumbleine acht jaar geleden nog koos voor een titel als Kaleidoscope, gaat het nu over Lost To The World of Words Fail Me. Inderdaad, “desoriënterend” is het woord. Het is daarom dankbaar dat de Britse producer in een song als White Noise Therapy even kiest voor een handvat van knappende, trage dubstepritmen die de veelheid aan pingelnoten bundelen. Dankzij pianospel, enkele vage samples en enkele holle, onduidelijke zangstukken weerklinkt hier zelfs een klein stukje Burial.

Dus ja, als u houdt van een fraaie dosis stevige sfeermystiek en popambient, weet dat deze tweede plaat van Stumbleine voldoende gelaagde doezeligheid biedt om heerlijk in te verdrinken. Zelfs de Hole-cover Malibu, met hoge zang van dame Heaton, blijkt een elektronisch geladen vrouwenpopnummer waarin galmende cirkelgitaren, tweede stemecho en mistige lagen voor de nodige zweverigheid zorgen. Iets waarvan auteurs Courtney Love en Billy ‘Pumpkin’ Corgan allicht krullende tenen krijgen. Dromerig en fragmentarisch. Durft u?

18 april 2020
Johan Giglot