Stumbleine - Deleted Scene

Monotreme Records

Ooit gaat Peter Cooper aka Stumbleine de wereld veroveren. Daar zijn we nog steeds van overtuigd. Of dat met de inmiddels achtste langspeler ‘Deleted Scene’ zal zijn, daar zijn we weer niet zo zeker van. Maar dat de neerdrukkende en tegelijkertijd verheven synthesizers, downtempo beats, ijle vrouwenstemmen en vooral waanzinnig gelaagde echolandschappen, die de Britse producer in de songs bundelt, ons weer op het puntje van de luie zetel brengen, lijdt geen twijfel.

Voor dit nieuwe album heeft Stumbleine eens heel goed naar Burial geluisterd. Dat is overduidelijk. Met verhakte scapes, hikkende hiphop of droge dubstepbeats, maar vooral ook met een onderkoelde reverb-echosound die in een badkamer opgenomen lijkt, is de gelijkenis tussen beiden treffend.

Het voornaamste effect is dat de voormalige, vooral glorieuze en harmonieuze uitstraling uit het verleden plaats heeft gemaakt voor een soort van ongrijpbaar mysterie. Deze nieuwe plaat weerspiegelt eigen herinneringen die je steeds opnieuw bovenhaalt, maar die in feite keer op keer een stukje vager worden tot een soort van hoopvolle droom ontstaat. En in die droom gaan wij graag mee. Hetzij in instrumentale momenten, hetzij op de momenten dat een gesamplede vrouwenstem ons meesleept in fragmentarische avonturen.

Stumbleine is altijd al een toonbeeld geweest van weldoordachte studiotechnische finesse. Toegegeven, de plaat begint nogal lullig met een irritant vervormd, frêle stemmetje, maar die valse start wordt snel rechtgezet. De bandnaam begint niet voor niets met de “stu” van “stunning”. Dus aan nostalgische droom- en doezelscapes is er sowieso geen gebrek. Noch aan echo- en halo-effecten, als je jezelf de luxe van een deftige hoofdtelefoon kan permitteren. In songs als Cinderhaze verdrink je gewoonweg in de luie digitale golven die je laag na laag overspoelen.

Het grote gevaar is wel dat Cooper het iets té lazy aanpakt en vergeet om ook krachtige melodieën te vinden. En daarmee dus misschien wat ten onrechte in het schuifje chill-out-muziek belandt. Zeker als je met instrumentale niemendalletjes als Somnia je album vult of met een steeds herhaalde, piano-folktronica als Rose-Tinted Smile (The Abum Leaf iemand?) helemaal dreigt in te dommelen in zaligmakend dromenland.

Laat je vooral niet misleiden. Deze plaat bulkt weer van de details. Onder luid volume of zonder veel afleidende stoorzenders kom je uit bij een waanzinnige rijkdom van achtergrondsamples, murmelstemmetjes en andere mysterieuze details. Of gewoonweg weer bij Burial (By The World Forget). Wat op zich natuurlijk helemaal prima is. Alweer zo’n fantastisch sfeerpareltje. Applaus!