Struggler - Wilma

Vitarka Records

Belpop editie xxx. Struggler is één van die vele obscure bands die zich begin jaren tachtig postpunk en new wave toeëigent en daar – in het kielzog van ondermeer Siglo XX en de Brassers – een sterk live wapen van maakt. Helaas houdt het verhaal na een obscuur DIY-album in 1982 voor enkele decennia op. Tot een ijzersterk ‘The Gap’ in 2017 een reünie bevestigt en drie jaar later de tweede langspeler ‘Wilma’ - voluit ‘Wilma Determined Protector’ - nu in verdere opvolging voorziet.

All shit must come back. Is dat geen synoniem voor een “struggler”? De band rond oerkracht René Hulbosch heeft zich heruitgevonden in een soort van duistere sfeerrock, onderbouwd met productietechnische “gloomy” tricks. En dat matcht mooi met de epische songs waarin een beperkte zang-melodie-basis uitweidt in lange gitaarsolo’s en Pink Floydiaanse intermezzi. Klinkt gek? New wave versus Pink Floyd werkt anders wel. Om maar te zeggen dat we een track als The Blame graag op één van komende waveparties zouden tegenkomen.

Toegegeven, het is duidelijk dat het uitgegroeide soloproject Struggler probeert om veel populaire troefkaarten uit te spelen. Meaning: eerst wat knallende industrial, dan wat ruige metal en vervolgens wat episch sfeerwerk. Netjes volgens de definities. Of hoe kan je hardrockgitaarsolo’s met duistere hardcorescreamo’s verzoenen in opener Big Victory? Klinkt wel stoer, maar niet echt samenhangend.

En dat is wel een beetje de boodschap op heel deze plaat. Geen muzikale hokjes, geen direct toegewezen fanbase, maar ook geen directe houvast. Het vraagt enige uitdaging en openheid om de diepe psychedelica en onvoorspelbaarheid van Intolerance te ontdekken onder een mantel van vierkwartsmaatse industrial. Dixit The Cure-gitaartjes versus Joy Division-drums versus Christian Death-vocals. Pittige gitaarmuziek met een dikke electronicasaus over. Veel gezichten dus; check de hoes.

Maar gek genoeg werkt die wave-metal-psychedelica-combi wel. Dit is een ode aan de velen die voorgingen. In het geval van Persecute in een echte donkere bunker- en depri-strobo-stijl. Oft bij The Shadow lekker loom, impliciet en doom. Gevaarlijk zonder echt gevaar.

‘Wilma’ is een lekkere dark musicplaat waarin metal en wave rond elkaar cirkelen. René “Struggler” weet duidelijk hoe hij een lekker straffe, maar ook originele cocktail kan maken. Niet dat we er morgen van zullen wakker liggen, maar de volgende tien keer dat ‘Wima’ (liefst lekker luid en na een plaat van Bauhaus) weerklinkt, zal je bij ons toch een glimlach zien verschijnen.