Stray Cats - Rocked This Town From LA To London

Surfdog

Dat de rockabillypeetvaders uit NY na vier decennia een knoert van een live reputatie hebben opgebouwd, is natuurlijk een compleet understatement. Hun ‘40’ tour in 2019 ging door uitverkochte zalen de wereld rond. En daar mag je nu dus ook live van meesnoepen, met een voortreffelijke liveplaat met tweeëntwintig knallers en klassiekers. En hoewel de band de laatste tien jaar enkel nog live albums uitbracht, is deze ‘Rocked This Town...’ toch wel van uitzonderlijk goede kwaliteit.

The Stray Cats stammen uit een periode dat rock-‘n-roll nog een doe-woord was. Toen de boppin’ contrabas van Lee Rocker, de swingin’ drums van Slim Jim Phantom en de zwalpende surfgitaar van Brian Setzer een triumviraat vormden dat – in de geest van Bill Haley of Eddie Cochran – stevig inwerkte op de boogin’ en jivin’ dansbenen. Toen gelakte schoenen en gewaxte kuiven als statussymbool golden en blinkende cadillacs en gevlamde tattoos als optie. En hoewel die uit de jarenvijftigbluesrock gedistilleerde rockabillystijl nu zo’n vier decennia wordt uitgepuurd en – laten we eerlijk zijn – herkauwd, swingt dit soort machomuziek nog als een killing murdermachine.

‘Rocked This Town From LA To London’ is dan ook één groot feest, zowel voor fans als liefhebbers van vintage dansmuziek. Kies gerust uit het aanbod: het uptempo, groovende Three Time’s A Charm (een song uit de gloednieuwe, tiende studioplaat ‘40’), de lazy, bluesy klassieker Stray Cat Strut (met de magische contrabaslijn van Lee Rocker), de Bill Haley-alike Blast Off of de be-bop-a-lula versus summertime blues-mashup van Gene Eddie. Keer op keer party all night long with them Stray Cat-vibes. Met overigens een fantastische virtuoziteit en croonende Setzer als rockgod.

En ja, er is ook altijd die humor. In lekker sexistische teksten waarin het alfamannetje zich laat gelden, maar ook in de vorm van een slapstick smartlap als I Won’t Stand In Your Way. Of in een twee minuten instrumentale Cannonball Rag, in feite niet meer of minder dan één geniale fingerlickin’ en plickin’ gitaarsolo op de twangende Gretsch van Brian Setzer. En als olie op het vuur van deze heerlijk snelle, blitse en uptempo set gooit het trio daar nog een ode aan Dick Dale bij met de 'Pulp Fiction'-klassieker Misirlou en eindigt de band met een lekker lange, smerige versie van Rumble In Brighton.

Om maar te zeggen, na een dik uur supersexy rock-‘n-roll madness, had u al lang uw danskostuum moeten aantrekken of met uw cabrio lowrider door de stad moeten gaan cruisen. Hell yeah!