Stratovarius - Survive

V2

Zeven jaar zonder de symfonische heldenmetal van Stratovarius lijkt wel een eeuwigheid. Alsof intussentijd geen oorlogsdrama’s hebben plaatsgevonden. De wereld staat in (bos)brand, een pandemie verlamt globaal de maatschappij en op zowat elk continent woedt momenteel een interlandenstrijd. Maar de boodschap is duidelijk. Doorheen de vele bandwissels waarbij niet één origineel lid overeen bleef en turbulente tijden die deze band zelf moest doorstaan, overheerst één gevoel: ‘Survive’!

Ergens hunkeren we naar de gouden jaren tachtig waarin deze Finnen het genre symfonische metal mee vorm gaven: een tijd waarin de studiotechnologie nog niet zo sterk was geoptimaliseerd en mens nog boven techniek stond. Het had het verhaal voor Stratovarius zo veel gemakkelijker gemaakt. Met speedriffs, singalongrefreinen, gillende gitaarsolo’s en de torenhoge vibratozang van frontman Timo Kotipelto: heavy metal pur sang. Voor de eigenheid en het powermetal-gehalte halen de Finnen er nog enkele gelaagde synths bij of een dertienkoppig, heerlijk theatraal koor. So far so good.

Maar producer en gitarist Mathias Kupiainen wilde duidelijk meer, veel meer. En dat werden dan compleet getunede en verzwaarde 3D-drums, brede geluidsregisters die zich over tweeënzeventig of meer kanalen uitspreiden, een mechanisch vervormde en ontdubbelde stem van Kotipelto en gitaarsolo’s die meer op een Atari computerspelletje lijken dan op snaarwerk. Of wat ons betreft ontdaan van dynamiek, energie en de menselijke strijdkracht waar deze metalwarriors zo graag mee uitpakken.

Om maar te zeggen: deze plaat klinkt natuurlijk overweldigend. Zoals het moet. En powermetal vol tragedie, drama en strijkracht werkt. Dat bewees inmiddels een heel subgenre van bands. “Through the eye of the tiger / I have the will to fight”. Zoiets. Maar de band laat zich hier te veel wegsteken achter toeters en bellen. Broken lijkt wat dat betreft met al die strijkers wel weggelopen uit de 'Lord Of The Rings'-trilogie.

We weten dat liefhebbers van heavy metal of packweg Sabaton met zijn heldhaftige powersongs ons volop zullen tegenspreken en de strijdhamer bij deze al geheven hebben. Want de elf tracks op ‘Survive’ zijn stuk voor stuk tijdloos, heavy en melodieus ijzersterk. En uptempo songs als We Are Not Alone met fel gitaarspel, moordriffs en karakterwijzigingen zijn intrinsieke knallers die Stratovarius in de beste warrioroutfit zetten. En dan spreken we nog niet over de grande finale van Voice Of Thunder, beginnend als een akoestische ballad en openknallend als een stampende, symfonische thrasher van meer dan tien minuten. Enkel vinden wij dus dat je soldaten best uitstuurt met zelfgemaakte handwapens en niet met telegeleide drones. Oldskool? Yep.