Strand Of Oaks - Eraserland

Dead Oceans

Even leek het de verkeerde kant uit te gaan met Timothy Showalter, de man achter Strand Of Oaks. Hij zat in een dip en had nog maar weinig zin om muziek te spelen, laat staan te maken. Gelukkig voor hem -en voor ons- was daar Carl Broemel van My Morning Jacket. Onder impuls van Broemel trok Showalter weer de studio in om alle miserie van hem af te schrijven. Met ‘Eraserland’ als catharsis, of zoals hij het zelf verwoord: “Welcome to Eraserland, where we all can start again.”

De plaat opent met een niet mis te verstaan statement: “ I, I don't feel it anymore / Somehow I see clearer than before.” Weird Ways is een nummer over hoe gek het in het leven kan lopen. Op de achtergrond komt langzaam de zon op, en klaart alles op na de storm. Showalter beseft dat alle miserie achter hem ligt na het maken van deze plaat. Een binnenkomer die kan tellen.

Hyperspace Blues bevat een psychedelische rock-vibe die wat weg heeft van de meer pop-getinte platen van Mark Lanegan. Achteraf zal blijken dat het nummer een beetje de vreemde eend in de bijt is. Keys drijft op een nostalgisch klinkende slide gitaar. Tekstueel lijkt de track  te gaan over de onvoorwaardelijke liefde die Showalter van zijn partner krijgt, ondanks het onzekere muzikantenbestaan en het uitblijven van ‘grote hits’. “Then the train pulls up and there you are / The reason why I write my songs / I swear I'll have a hit and get paid.”

De doorbraak van Strand Of Oaks kwam er enkele jaren geleden met JM, een ode aan Jason Molina, een man wiens muziek doordrenkt was van depressie, tragiek en malaise. Visions kunnen we zonder schroom een echte Molina-song noemen. “My hands keep slipping on the rope / I tell myself it's just one more show.” Nergens zal ‘Eraserland’ nog zo duister worden, al resulteert het wel in een fantastisch nummer.

De sfeer draait muzikaal al snel 180 graden dankzij Final Fires, we zouden het zelfs hit materiaal kunnen noemen. Zonnebril op, in de auto stappen en voor eeuwig blijven rijden, met de lentezon in de rug. Ook een eervolle vermelding voor de tweede (vrouwen)stem die het nummer een extra impuls geeft. Moon Landing tapt tekstueel uit een ander vaatje dan we gewoon zijn. Verwijzingen naar andere grote muzikanten (Chris Cornell en Malcom Young) en gebeurtenissen in de Amerikaanse geschiedenis linkt Showalter met zijn eigen leven, het zou zo van de hand van Nick Cave kunnen zijn .

Een naam die nog niet gevallen is, is Bruce Springsteen. Ruby doet ons op één of andere manier denken aan de vroegere muziek van The Boss. We zien flitsen van het Amerika van de jaren ’80, vol met VHS-cassettes en super 8 homevideo’s. Onverklaarbaar dat dit geen hit is geworden, al zal u het ons binnenkort luidkeels horen meebrullen.

Wie dacht dat het beste al achter de rug was, zal verbaasd opkijken. Het titelnummer is een naar shoegaze-neigende track die kalm maar dreigend start. De hoofdrol is voor een sfeer scheppende soundscape, begeleidt door enkele spaarzame drumslagen. Showalter laat zich opnieuw vergezellen door een prachtige vrouwenstem. De stilte wordt doorbroken door een knoert van een gitaar die alles aan flarden scheurt. Wij blijven verweesd achter.

Afsluiten doet de plaat met het aan Neil Young schatplichtige Forever Chords. Volgens Showalter de beste song die hij ooit schreef, en meer woorden gaan ook wij daar niet aan vuil maken. Al willen we er graag aan toevoegen dat ‘Eraserland’ meteen ook de beste plaat is die Strand Of Oaks ooit maakte, punt aan de lijn.

Strand Of Oaks speelt op zondag 26 mei in Trix, Antwerpen. Maar u had waarschijnlijk al lang tickets gekocht, toch?