Steven De bruyn - The Eternal Perhaps
Dox Records
U vindt ons wel vaker terug op concerten van Steven De bruyn. Dat u daar niet altijd een weerslag van vindt in deze kolommen, komt omdat we toch graag nog eens genieten met de ogen dicht in plaats van in het aardedonker een verfomfaaid papiertje vol hanepoten te krassen. Des te blijer zijn we dus dat we eens kunnen gaan zitten voor ‘The Eternal Perhaps’, volgens onze telling zijn eerste echte soloplaat. Nu ja, solo, met ondersteuning van compagnon de route Jasper Hautekiet en zangeres Annelies Van Dinter (Echo Beatty).
Voor De bruyn schrijven de adjectieven zichzelf: onvoorspelbaar, inventief, verrassend, herkenbaar, origineel. Hij wordt nogal snel in de vakjes “blues” of “jazz” gestopt, maar wat hij uit zijn arsenaal mondharmonica’s tovert, is toch vooral een heel herkenbare eigen stijl en klank. En hoe graag we die lieve Toots Thielemans ook mochten, De bruyn ligt toch veel dichter bij ons rock-‘n-rollende hart.
Nu zal u wel ver moeten zoeken naar dansbare of meezingbare drieminutenrockertjes op deze plaat. Het bluesje 8 Wrap komt nog het dichtst in de buurt. ‘The Eternal Perhaps’ is dan ook niet echt geschikt om in de auto of ter divertimento op een doorzopen après-ski op te zetten. Met de hoofdtelefoon op en/of met een bel cognac en een goede sigaar zijn onze degustatiesuggesties. BXL Midi kan met de hoofdtelefoon wel enige duizeligheid opleveren met die pingpongende stereo-effecten, maar is verder een heel knap evoluerend stuk.
Wat treffen we verder aan? Kattengejank, jawel, niet van Angèle of Adèle maar van Maurice The Boss. Humor in muziek, het mag. Heldere en vervormde mondmuziekjes zijn de bouwstenen van typische De bruyn-klanktapijten die niet op soundtracks zouden misstaan. ‘Baantjer’ is vrij dichtbij in sommige stukjes Paradise Blue, maar dan wordt een fuzzpedaal ingestampt en worden heel andere kanten van de stad opgezocht. Ook op Stevo Wonders wordt er genoeg van het thema afgeweken om interessant te blijven. Onderweg #2 is een soundscape die in een horrorwestern niet zou misstaan.
Er wordt ook gezongen. Met Aanspraak, in het Suid-Afrikaans vermoeden we, is het sterkste gezongen nummer van de plaat helaas al snel gepasseerd. Sometimes – gezongen met een falset die Maurice soms naar de kroon probeert te steken – varieert te weinig om te blijven boeien. Our Dream stelt als geheel wat te weinig voor. We missen een melodie, een tekst, gevoel. Onder De Regen is in een zelfde bedje ziek ondanks of net vanwege Elvis Peeters, al ligt dat misschien aan onze aversie voor al te hoog in het Nederlands zingende meisjes.
In tijden van onderling inwisselbare kulplaten van eendere stemmetjes du jour juichen we elke originele, herkenbare stem met luide keel toe. Helaas overtuigt deze staalkaart van De bruyns kunnen niet helemaal; een zorgvuldig uit deze tracks gekozen ep hadden we als “subliem” betiteld. Nu, daar dienen playlists voor. En het zal er ons niet van weerhouden De bruyn veelvuldig live te gaan bekijken. Als hij dan maar niet die revolver-basharmonica naar onze kanis mikt.