Steve Von Till - A Deep Voiceless Wilderness
Neurot Recordings
De onvoorspelbare reis en zoektocht van Steve Von Till naar de essentie van muziek zet zich voort. Een reis die van de diepste postmetalkrochten van Neurosis en de rauwe noise-uitspattingen met Tribes Of Neurot via zijn psychedelisch droneproject Harvestman tot heuse ambientfolk onder zijn eigen naam gaat. Vorig jaar nog verscheen zelfs een poëziealbum van de man waarbij zijn meest expliciete teksten en een aantal mooie, zelfreflecterende vocale vonsten werden uitgespreid.
Nu is er dus 'A Deep Voiceless Wilderness', een plaat met zes instrumentale tracks die in een kleine veertig minuten binnentikt. Nummers die neoklassieke composities combineren met zachte ambientelektronica, die gestript zijn tot de essentie van geluid en die in een soort heerlijke roes doorlopen. Langzame mijmermuziek. Met titels als We’ll Always Have The Sea (met een heerlijk weemoedige hoornmelodie die door de golvende soundscapes pronkt) of The Emptiness Swallows Us All, de eerste hit van deze sfeerplaat.
Het lijkt wel of de loodzware en logge metal-uithalen van Neurosis daarmee verder weg dan ooit zijn. Ware het niet dat Steve Von Till ook hier sfeer boven songstructuur stelt en worstelt met een zwaar gemoed en donkere emoties. Al is het misschien op een wat minder expliciete en agressieve manier dan gewoonlijk. Hoewel, de grimmige, onheilspellende metaaltonen, donkerblauwe piano en slepende cello op die zogenaamde hit wegen toch wel wat door. Maar dat is dan ook zowat de enige keer dat deze diepe, stemloze plaat echt even naar voren komt. Als je de volumeknop niet voldoende opendraait om klankgolven ter dege te laten overspoelen, dommel je hier mogelijk wel wat in. Onderhuidse schoonheid die misschien iets té ver onder het vel zit.
Op zich is het in elk geval goed gevonden. Fans van de band en de man worden inmiddels al drie decennia verward met experimentele muziek vol gevoel en eigen structurele wetmatigheden die de heilige drieminutengrens nooit respecteren. Zelfs niet op de vorig jaar verschenen, akoestische folkplaat ‘No Wilderness Deep Enough’ (wat is dat toch met die diepe wildernis, Steve?).
Dan is dit een leuke uitbreiding op de op zich al ontzettend brede muzikale collectie. En tegelijkertijd komt er misschien nog een nieuwe lading liefhebbers bij die dromerige, klassiek geinstrumenteerde sfeerambient als hoogste goed zien. Met het gevaar natuurlijk dat wie luidruchtige gitaren wenst, hier reden krijgt om voorgoed een dikke middenvinger de lucht in te steken naar droomgoeroe Steve.