Steve Leon & The Accusations - Borrowed Time Bonanza

Off Label Records

Soms besef je pas dat je ergens op zat te wachten, wanneer het voor je neus passeert. Een frisse, ongecompliceerde gitaarplaat, bijvoorbeeld, zoals ‘Borrowed Time Bonanza’ van Steve Leon & The Accusations. Op papier heet het dat zij een mix brengen van indie, country en folk, maar wij zouden het vooral tien erg knappe, catchy songs met een kloppend hart willen noemen.

Maar voor we meer vertellen over die plaat, moeten wij eerst nog even de karwats bovenhalen en letterlijk mea culpa slaan, want allejezus, wat zaten wij te suffen toen deze eerste langspeler van Steve Leon & The Accusations uitkwam. Het album verscheen namelijk al in november. Maar omdat goede muziek meestal ook tijdloze muziek is, willen we het er toch nog over hebben. Deze ‘Borrowed Time Bonanza’ is dan ook veel te goed om zomaar te laten passeren.

Drijvende kracht achter de band is zanger, gitarist en songschrijver Steve Michielsen. Die heeft al een heel verleden in indierock, punk en ska, maar gooit het de laatste jaren over een heel andere boeg. De cowboyoutfit verklapt natuurlijk voor een deel welke richting hij uit wil met The Accusations, maar de muziek, die hij vandaag maakt, blijft in essentie nog altijd alternatief. Door de diverse muzikale achtergronden van de groepsleden en hun respectieve inbreng is dit indie-met-dat-tikkeltje-meer, waardoor de band zich duidelijk onderscheidt van het gros van die scene.

Voor alle duidelijkheid: Steve Leon & The Accusations is wel degelijk een volwaardige, zeskoppige band, en geen soloproject van Michielsen met begeleidingsgroep. De andere leden zijn Michielsens partner Mila Francis op viool, mandoline en gitaar, Bouke Cools op pedalsteel en dobro, Yannick Hermans op gitaar, Kristof Van de Vliet op bas en Tim Martens op drums. Met die bezetting brachten ze in mei 2023 al de ep ‘Louche’ uit. Anderhalf jaar later dus, is er met ‘Borrowed Time Bonanza’ al een opvolger.

De thematiek van de songs verschoof ondertussen van eerder persoonlijke naar breder maatschappelijke onderwerpen. De sterktes van de muziek op die eerste ep zijn wel dezelfde gebleven. Meer zelfs: ze komen in deze tien songs nog beter uit de verf dan op ‘Louche’. Aanstekelijke songs met vlot in het oor liggende refreinen, de mooie combinatie van de stemmen van Michielsen en Francis, het bekoorlijke snarenwerk van Cools en Hermans (vaak ook in combinatie met de viool van Francis) en daaronder de stevige fundering die wordt gelegd door Van de Vliet en Martens.

Pedalsteel, dobro, mandoline, viool? Er is inderdaad meer dan alleen de vestimentaire keuze die duidelijk maakt dat Steve Leon & The Accusations ondertussen een voorliefde hebben ontwikkeld voor country, Americana en folk. Ze slagen er ook in het beste van beide werelden – indie en roots – met elkaar te verzoenen en te vermengen zonder dat het eindresultaat "er met de haren bijgetrokken" klinkt. Integendeel, alle componenten gaan heel natuurlijk in elkaar over en versterken elkaar alleen maar.

Qua geluid en qua sfeer doet de plaat ons denken – maar dit is puur persoonlijk en gebonden aan onze leeftijd, natuurlijk – aan de Amerikaanse gitaarbands waarmee we in de jaren tachtig en begin jaren negentig dweepten. Niet dat de muziek van Steve Leon & The Accusations er een doorslagje van is of ernaar lonkt, maar we kregen er wel snel hetzelfde gevoel bij. En na een paar luisterbeurten kregen we plots heel veel zin om nog een keer iets op te zetten van pakweg The Long Ryders, The Blasters, Jason And The Scorchers of The Rave-Ups.

De plaat klínkt – en ook dat is een compliment – alsof ze in een ander tijdvak is opgenomen. Niks cleane, afgelikte sound dus, maar een warm en organisch geluid, waarbij je je de zes muzikanten zo voor je ziet, terwijl ze in Steve Leons studio in Hoboken staan te musiceren. Ook dat is geen toeval, want Michielsen en co opteerden ervoor de plaat de plaat analoog op te nemen, op zestien sporen, om de songs zo eerlijk mogelijk weer te geven, zonder trucen van de foor, maar met alle eventuele imperfecties (zo die er al zijn) vandien.

Maar natuurlijk draait het allemaal in de eerste plaats om de muziek. En ook wat dat betreft hebben we allerminst een reden tot klagen. Want welke stijl of welk etiket u er ook op wil kleven of welke invloeden u er allemaal in hoort, dit zijn tien erg mooie liedjes die worden gebracht met overtuiging en bezieling. In de ene song helt de balans iets meer over naar de indiekant, in de andere is het dan weer eerder Americana of folk dat de kar trekt. Maar wanneer al die puzzelstukjes naast elkaar worden gelegd, dan levert dat een erg mooie muzikale mozaïek op.

De band overtuigt niet alleen met vinnige(re) nummers als You Blind Me, Say It Out Loud, Bound To Break en Free, maar ook met eerder ingetogen, tragere liedjes als Live Every Day en Untill We Fall. Een speciale vermelding krijgen ook No Mirror en Fiction, de afsluiter van de plaat. Aanvankelijk deden die ons het minst van allemaal, maar na ‘Borrowed Time Bonanza’ veelvuldig te hebben gespeeld, groeiden net zij intussen uit tot onze persoonlijke favorieten.

Wat deze tien songs allemaal met elkaar gemeen hebben, zijn de knappe refreinen, die snel blijven hangen, en het sterke samenspel van zes uitstekende muzikanten die elkaar mooi aanvullen. Bovendien ademen ze alle tien een warme, harmonieuze sfeer uit, het perfecte antidotum dus voor de roerige, onvoorspelbare tijden waarin we nu leven.