Steve Gunn - Eyes On The Lines

Matador Records

Op één of andere manier worden wij altijd goedgeluimd van Steve Gunns muziek. Maar om nu precies de vinger op het waarom te leggen…

Neem het beste van Kurt Vile, combineer dat met het vroege solowerk van Tom Verlaine, voeg nog een snuifje Robert Cray toe en je komt ergens in de buurt van Steve Gunn uit. En dan bedoelen we het (al dan niet) schijnbaar onverschillige van Kurt Vile in combinatie met het verfrissende gitaarwerk van Tom Verlaine op een plaat als ‘Cover’ en de toegankelijke blues van Robert Cray. Het levert in elk geval negen songs op, waarvan wij, net als dat al bij zijn doorbraakplaat ‘Way Out Weather’ het geval was, niet genoeg kunnen krijgen.

Dat niet iedereen zich hierin kan vinden, is misschien ook wel logisch. Gunn is een voor de luisteraar erg veeleisend muzikant. Want er is geen moment op deze plaat dat diens gitaar geen uitstapjes maakt. Als een onstopbare plant stuurt hij de takken van zijn muziek uit naar alle gevoelige plekjes van je brein om zich daarrond te gaan slingeren. Soms zijn dat eenvoudige ritmes, dan weer zijn het frisse solo’s. Het summum op dat vlak is op deze plaat The Drop, dat nog het best omschreven kan worden als moderne blues.

Op Conditions Wild krijgt de gitaar dan weer een soort van onderwaterklank mee. De manier waarop hij het nummer zingt, doet dan de rest. Zo probeert hij elk nummer wel een eigen toonaard mee te geven, maar wordt het album desondanks toch op één of andere manier als door onzichtbare draden bij elkaar gehouden.

Wat ook zo knap is aan het werk van Gunn is dat je niet eens de tijd krijgt om je te gaan vervelen. Neem nu Night Wander dat gefundeerd is op een vrij eenvoudige riff, maar dat ook steeds weer wordt geprikkeld door Gunns solowerk met de ultieme pingelsolo ergens naar het einde van de song toe.

Het blijft je verbazen hoe graag Gunn dat instrument moet zien om het zo lieflijk te laten klinken als in afsluiter Ark. Deze man heeft geen partner nodig. Die heeft hij al lang gevonden in zijn gitaar.

Wie zich afvraagt hoe de blues tegenwoordig zou moeten klinken, moet niet verder zoeken. Steve Gunn heeft het antwoord gevonden en bouwt daar een heel album rond, eentje waarin ook de rockliefhebber zich zou kunnen vinden, als hij daar tenminste een beetje moeite voor wil doen. En nu nog die verdomde glimlachkramp van ons gezicht krijgen.