Stereophonics - Keep The Village Alive

Ignition Records

Ziehier een van de vaste waarden in de Britse poprockwereld: Stereophonics. Al twintig jaar lang en met een geheel eigen, energieke sound slaagt het kwartet uit Wales er in om net onder de top te blijven zweven. De titel van de negende plaat, ‘Keep The Village Alive’ zou dan ook verkeerdelijk kunnen geïnterpreteerd worden als: “we houden de boel draaiende”, maar enige muziekmoeheid blijkt gelukkig totaal uit de lucht gegrepen.

De inspiratie van opnamestad Brussel (!) bleek voldoende stof te bieden voor bijna dertig songs, waarvan uiteindelijk een derde op plaat is beland. Wat daarbij opvalt: Stereophonics blaakt van energie en optimisme.

Rechttoe rechtaansongs vertellen verhalen over liefde en levenslust. Dat vertellen is trouwens letterlijk te nemen, want schilderende, anekdotische songteksten rollen als hele romans uit de keel van frontman Kelly Jones. In het geval van opener en eerste single C’est La Vie is dat wel even aanpassen, want de spraakwaterval die blijft denderen voor de herhaalde frase “we don’t belong anywhere” het nummer afsluit, doet stevig naar adem happen. Stereophonics waant zich, naar eigen zeggen, even als The Sex Pistols (maar stelt zich gelukkig niet zo bitsig op).

Gemoedelijke songs als White Lies met zijn sussende pianoriff en openbarstende gitaararpeggio’s of tweede single I Wanna Get Lost By You met zijn warme basmelodie, glijdend karakter en mooi inkleurende gitaren, zorgen na de eerste schok echter voor de nodige degelijkheid en deugdelijkheid. Zo blijft dit gezelschap zichzelf tien songs lang keer op keer heruitvinden. Met de glijdende stem van Kelly Jones en meerstemmige backings als constanten, gaat dit album over van bluesrock tot stadionbombastiek, van melancholische liefdesliedjes tot filmische, theatrale muziek.

Enige spijtige is dat de veelheid aan ideeën en diverse karakternummers de samenhang uit ‘Keep The Village Alive’ wat onttrekken. Wie zich laat meeslepen door de wanhopig klinkende dramatiek in een door een volledige symfonie overstelpt Fight Or Flight (waarmee de band een worp doet naar een volgende James Bond soundtrack), wordt even later ontnuchterd door de wat dromerige, akoestische lovesong Into This World. Het voordeel is dan weer dat deze plaat ruimte krijgt om wat onverwachte parels op te werpen. Sunny blijkt te zijn ontsprongen uit drie diverse songs en gaat vanuit een zomerse melodie over een klassiek onderbouwde poprocksong over in een psychedelica van steeds herhaalde riffs en een door merg en been snijdende gitaarsolo: een pracht van een groeilijn.

Stereophonics berust niet, maar blijft aan zichzelf sleutelen. Dat is misschien wel de grootste boodschap bij ‘Keep The Village Alive’, dat weliswaar niet de verpletterende hitstatus heeft van enkele voorgangers, maar wel een intrinsieke schoonheid en warmte uitstraalt. Het kwartet slaat hier geen seconde de bal mis, wat in het verleden ook al eens durfde te gebeuren. Dit is een topplaat van een band in volle maturiteit, ongeremd om volledig zichzelf te zijn.