Steel Panther - Lower The Bar

Steel Panther Inc

Luchtgitaarhelden en hardrockepigonen, wees gezegend! Uw favoriete glammetalkwartet uit L.A.,  Steel Panther, gooit haar vierde langspeler ter aarde en gaat als vervolg daarop komende zomer zelf ook de globe rond. ‘Lower The Bar’, luidt de titel, maar dat is - zoals de hoes verduidelijkt - enkel maar om onder de lederen rokjes te kunnen kijken van de dames die fashionable drinks bestellen.

Steel Panther bevestigt zijn status als eerste leerling in de klas van de hardrock. De band bewandelt alle clichés die bij haar act horen, piratenoutfits en lange jarentachtigkapsels inbegrepen, maar behaalt daarmee glansrijk grootste onderscheiding. Want ook al verwijt je deze powermuziek veel stereotypen, het is net de kunst om die goed aan te wenden en er zelfs in uit te blinken. En dat mag met spandexoutfits en een heerlijk kitscherig glamrockimago.

Dus dikke ja voor powerballades; dikke ja voor schreeuwerige zang en meezingende backing vocals; dikke ja voor de Bon Jovi-meligheid, gekoppeld aan de Mötley Crüe-stoerdoenerij; dikke ja voor de riffs die uit de knalpot van een Chopper lijken te komen en voor de “opruiende” teksten die zo vol melodieuze textuur zitten, dat hamertje tik gevaarlijker lijkt (tenzij je naar de overvloed aan pornografische referenties luistert). “I’ve wasted too much time fucking you”, met de kracht van een koorknaap en de theatrale uitstraling van een rockopera. Letterlijk of figuurlijk?

En zo proberen deze heren weer stuk voor stuk de carnavaleske aanhangers te laten meekwelen. I Got What You Want, Goin’ In The Backdoor, Walk Of Shame, … waar samenzang geen protestmiddel, maar een bindmiddel is. In een fijne productie, waar een wall of sound de vaak eenvoudige (maar efficiënte) gitaarsolo’s verdoezelen en extra franjes niet nodig zijn. De band heeft trouwens het juk van lastige muziekmaatschappijen van zich afgeworpen om geheel in eigen beheer nog meer haar ding te kunnen doen.

Dan blijft de vraag: is er nood aan een vierde Steel Panther-langspeler? Nee. Zijn elf tracks nodig om die te vullen? Nee. In deze volgorde? Nee. Maar blijft het leuk? Ja. Dit is een act en ze is ontzettend vet. “She likes to rock and rohoool”, met gitaar en de zang van Michael Starr die tegen elkaar op janken. De uppercut van drums en gitaar die, na drie kwartier geraas, naar Vivaldi doet snakken. Rock hard en hard rock. Halleluja! Afspraak in Dessel