Steak Number Eight - The Hutch

Indie Recordings

Gemiddeld nog geen twintig jaar op deze aardkloot en al een grootheid in (Belgisch) metalland. Twee jaar na ‘All Is Chaos’ komt Steak Number Eight met kanjer (ongeveer een uur en tien minuten!) ‘The Hutch’.

Aan de combinatie van loodzware riffs en postrock wordt niet geraakt. Zoals we dat gewend zijn worden melodieën met een hoek af, lange, trage en sfeervolle instrumentale stukken afgewisseld met zwaar gitaarwerk.

Steak Number Eight slaagt met verve op elk onderdeel. De band groeit bij elke plaat en dat mag, hun debuut ‘When The Candle Dies Out’ in acht genomen, een hele prestatie heten. De storm die Black Eyed ontketent, velt met gemak de oudste eik terwijl Pilgrimage of A Blackheart eender welke vaderlandse postrock band blozend de touwen in gooit.

De combinatie van die onderdelen is echter tegelijk de sterkte (en het kenmerk) van Steak als hun grootste (en misschien wel enige) zwakte. Want nooit komt één van die elementen volledig tot zijn recht. In bijna elk nummer wordt de killer riff onderbroken door een tragere/melodischere break of omgekeerd. Een iets minder gelijkmatige verdeling had geen kwaad gekund. Het schemaatje werkt, daar niet van, maar daarom hoeft het niet in elke song te worden toegepast. Soms komt het wat geforceerd over.

Hier en daar werden een paar op zijn zachtst gezegd moedige muzikale keuzes gemaakt. Een piano die het helemaal op zijn eentje mag overnemen van het gitaargeweld in het eerder genoemde Pilgrimage of A Blackheart, de cliché metal beiaard in Photonic… Het had heel erg fout kunnen lopen, maar dat doet het niet. Steak komt ermee weg, meer nog de voornoemde stukjes behoren tot onze favoriete momenten op het album. Iets zegt ons dat producer Reinhard Vanbergen (oa. Drums Are for Parades) daar voor iets tussen zit.

Als individuele muzikanten lijken Brent Vanneste er ook sterk op vooruit te zijn gegaan. Vooral de zang van Brent klinkt een stuk volwassener, dieper en gelaagder dan voorheen.

‘The Hutch’ brengt de volle elf songs boeiend luisterplezier, dat de schijf nooit gaat vervelen is een verdienste op zich. Niet elk nummer is even essentieel, maar ze zijn wel allen goed tot steengoed. Meer dan een aandrader.