Statues - Black Arcs Rising

Lövely Records

Zweden is onmiskenbaar het Eurovisiesongfestival- land. Laat daar geen twijfel over bestaan. Ondertussen maakt het land zich op voor de grote ABBA-thuiskomst in 2024. Het zal de drie heren van Statues worst wezen. Zij komen uit de iets noordelijkere regio en hebben weinig uitstaans met de as Stockholm – Gotenburg, waar je trouwens bijna op iedere hoek van de straat een (al dan niet hair)metalband kan vinden. Neen, Statues komt uit Umeå, waar het leven harder is dan in de zuidelijke steden. Dat hoor je meteen. Met 'Black Arcs Rising' zijn ze toe aan het derde album. 

Als je je band Statues noemt, naar een nummer van Hüsker Dü, dan weet je meteen in welke richting je moet zoeken. Niet dat Henrik Wiklund, Johan Sellman en Magnus Öberg voor ogen hadden om Hüsker Dü te imiteren, maar de invloed is er wel. In amper vijf dagen (en nachten) nam de band een twintigtal nummers op. Twaalf kwamen er op dit album te staan. 

De eerste single, Agony, was verrassend genoegeen cover van de Zweedse rapper Yung Lean uit 2017. Best een triest nummer, gedragen door piano, maar het trio heeft die pianomelodie omgezet in een gitaar, en dan uiteraard versneld zodat het eigenlijk klinkt alsof dit nummer ergens begin jaren negentig is uitgebracht. Dat is zowat de rode draad doorheen heel het album, dat jarennegentiggevoel, de hoogdagen van de alternatieve rock. Mochten ze in Amerika wonen, zouden ze bij SST of Dischord zijn terechtgekomen en stonden ze samen met Sonic Youth of Pixies op de festivalaffiches. 

Het trio bestaat al sinds begin jaren negentig. Dus ze hebben het allemaal vanop de eerste rij meegemaakt, zijn blijven hangen in die periode en hebben de stijl verder geperfectioneerd. Sardonic Grin is zo’n nummer waar alles perfect samenkomt: spanning, samenzang, ... Dat blijft kleven. We denken hier bijvoorbeeld aan The Replacements, terwijl Hiding In A Hole dan weer een knaller is van anderhalve minuut. En in Meteorology weerklinkt de echo van Sonic Youth. Dead Of Summer heeft dan weer een bijna folkpunkrockvibe. 

Neen, je kan ze niet vastpinnen, die Zweden. Het is wel duidelijk dat de band van de jaren negentig zijn specialiteit heeft gemaakt en ze doen dat verdomd goed. Indierock en postpunk volgens de Amerikaanse tradities, je zou nooit verwachten dat dit Zweden zijn. Na twee volledige albums probeert de band zich eindelijk internationaal te tonen met dit 'Black Arcs Rising'.

Ook wij kijken niet uit naar de vijftigste verjaardag van ABBA. Stuur ons liever dit Statues op tour ter compensatie