St. Vincent - Strange Mercy

4AD

ls er iets is waar je van overtuigd mag zijn, is het wel dat je de liedjes van St. Vincent nooit zomaar in het wilde weg begint mee te fluiten. Daarvoor zijn ze te complex. Ze schieten gewoon alle kanten uit en toch lijkt het allemaal te kloppen. ‘Strange Mercy’ van St. Vincent is weer zo’n plaat die je de tijd moet geven, van nabij moet beluisteren, waarna die dan uiteindelijk zijn geheimen stukje bij beetje prijsgeeft.

Dat ze gitaar kon spelen, is iets wat Sufjan Stevens ook al had gezien. Logisch dus dat hij haar mee op tournee nam. Dat gitaarspel volgt ook nergens de standaardregeltjes. Verwacht geen solo’s op de klassieke wijze. Het instrument zal nooit janken op een manier die je al wel eens gehoord hebt. Luister maar naar single Cruel en hoor die gitaar … ja, wàt eigenlijk doen? Tijdens het refrein lijkt Annie Clark haar gitaar te doen huppelen en de solo klinkt dan weer bijzonder vlezig.

Het thema van de plaat wordt samengevat in dat ene zinnetje aan het begin van Cheerleader: “I’ve told whole lies with a half smile.” Dat soort leugens om bestwil is waarrond de meeste songs op dit album draaien. In opener Chloe In The Afternoon is er de seksuele bijtoon (“Black lacquered, Horse hair whip”), maar het is seks uit medelijden, als goedmakertje.

Een ander, muzikaal steeds terugkerend patroon is dat van de filmische effecten die worden aangewend. Het begin van Surgeon is daarvan een voorbeeld. Je verzint er je eigen beelden maar bij. Haar manier van zingen heeft ook iets van een film, alsof de verteller het verhaal zingt.

Persoonlijk hebben wij het wel voor Champagne Year, ook al omdat het een beetje afsteekt tegen de andere songs. Het heeft iets kouds in zich, alsof de verteller het opgeeft; zij ziet het niet meer zitten en legt zich daarbij neer. En de tekst sluit daarbij aan: “It’s not a perfect plan, but it’s the one we got.” Het heeft zowaar een fatalistische bijklank.

In Dilettante is de muziek de stem steeds een stapje voor. De drums slepen zich voort terwijl Clark haar overstuurde gitaar de overhand laat nemen. Dit is zo’n nummer dat je kan blijven beluisteren. Hoor hoe de stem nu eens van galm doordrenkt is en het volgende moment bijzonder sec klinkt. Zo hebben wij onze muziek graag: onvoorspelbaar en scherp.

St. Vincents derde plaat mag gehoord worden, al valt het te betwijfelen of ze de kring van liefhebbers, die haar nu al op handen dragen, zal weten te doorbreken. Maar misschien is dat ook niet nodig. Als we u al kunnen overtuigen om de plaat een kans te geven, zijn wij al lang gelukkig.