St. Vincent - St. Vincent
Republic Records
St. Vincents nieuwe plaat is genoemd naar haar eigen artiestennaam. Annie Clark voelt dat ze het zelfvertrouwen heeft om zichzelf in het centrum te zetten van haar muzikale wereld. Gelijk heeft ze, want haar vierde is een trefzeker album geworden van een artieste, die haar geluid voortdurend heeft bijgeschaafd tot het nu op punt staat.
In opener Rattlesnake loopt ze naakt rond in de woestijn, in het daarop volgende Birth In Reverse beschrijft ze haar doordeweekse dag als de vuilzakken buiten zetten en daarna wat masturberen. Als Annie Clark onze aandacht wil...? Wel, ze heeft hem! Het zijn bovendien goede songs, met scherpe gitaarlijntjes, pulserende ritmes en zoveel ideeën, dat het bijna chaotisch wordt. Dat alles toch nog op zijn pootjes belandt getuigt van ervaring die pas komt met de jaren.
Een beetje verder doet Digital Witness wel heel erg denken aan wat ze samen met David Byrne gedaan heeft. Ten eerste heeft het die stacatto blazers die heel ‘Love This Giant’ kenmerkten. Ten tweede leunt het thematisch heel dicht aan bij het nummer I Should Watch TV uit dat album. Digital Witness is een bijtende kritiek op de digitale levensstijl, die we er allemaal op na zijn gaan houden. De video die erbij hoort toont kleurrijke robots die marcheren in een futuristisch landschap. Heel mooi gedaan en een heel sterke single, die vast hoge ogen gaat gooien.
Wat er overblijft van de oude St. Vincent vinden we in songs als Prince Johnny, en Regret. In Prince Johnny wordt een romantisch verhaalt verteld tegen een achtergrond van engelenstemmen en een kordaat drumritme. De hoofdrol gaat naar haar stem en de spitsvondige one-liners in de tekst. Ook in Regret komt haar ijle stem op de voorgrond, samen met gitaar en weer die engelenstemmen. Het zijn niet de beste songs op de plaat, maar ze liggen wel het meest in het verlengde van haar vroeger werk.
Vreemde eend in de bijt is I Prefer Your Love, dat bijna van Madonna in haar religieuze periode had kunnen zijn. Bij nader beluisteren blijkt het over haar moeder te gaan, maar de referentie aan Jezus doet wat bevreemdend aan. Niks op tegen, maar het klinkt wat kitscherig. Geef ons maar de poppy uitsmijter Every Tear Disappears, of het hectische Bring Me Your Loves.
Met ‘St. Vincent’ zien we duidelijker dan ooit tevoren de contouren, die Annie Clark voor haar artistiek project aftekent. Hier wordt popmuziek van weerhaakjes voorzien, zijn mode en stijl belangrijk, eist een vrouw haar recht op een seksueel wezen te zijn. En hier wordt maatschappijkritiek niet gevreesd. Het is een ambitieus project, dat zelfzeker en met grote koppigheid een groot publiek wil bereiken. Dit album zal zonder twijfel als een mijlpaal worden gezien in een carrière die later als rijkgevuld zal worden omschreven.