Spencer The Rover - The Late Album

Pias Records

Voor wie nog niet helemaal mee is: het Leuvense Spencer The Rover is een prachtband om in de gaten te houden. 

In opener The Doctor's Waltz maakt Koen Renders kort, strak en waltzerig zijn punt: "once I was lost in a reverie / went to the doctor / guess what he said". Een memorabele pianomelodie en een breekbare, nostalgische zang die een dromerige, rijkelijk geproduceerde song met verschillende wendingen verrijkt. Aan de basis ligt een pianotune van Renders (Stormdaisy, Ivan's Land, ...) die volledig tot in de puntjes werd uitgewerkt.

Samen met zijn medemaatjes zoals o.a. gitarist Herman Acke en speciale instrumentenmens Gerrit Valckenaers (The Colorist, ...) kleurt Renders de songs fraai in, voorziet die van fijnzinnige, exquisiete arrangementen en slaagt er zo regelmatig in om bijzonder straf uit te halen. Opmerkelijk is hier de inbreng van producer Jo Francken die mee hielp aan programming en percussie.

Bovendien vinden we veel variatie: het traanvochtopwekkende, naar een climax toe werkende Everyone Must Die (met gastinbreng van Acda) ontroert, terwijl de prinsheerlijke feelgood van Late March of het alerte Time Rag goedgezind stemt en je dag helemaal goed maakt. Verder tekenen weemoed en nostalgie aanwezig, onder meer tijdens de sfeervolle instrumental Grandma's House 1982.

Hoewel Spencer The Rover in wezen catchy popsongs brengt, valt de gelaagdheid van het songmateriaal sterk op: niet zelden duiken er allerhande geluiden op die je niet direct kan plaatsen en die zelfs bij diverse luisterbeurten blijven intrigeren. 'The Late Album' geeft zo zijn geheimen zeker niet direct prijs. Integendeel: het is zo een van die albums die hun tijd vragen en enkel rijpen en beter worden per luisterbeurt. Om traag, maar steeds meer van te houden dus.

Het materiaal op 'The Late Album' is erg toegankelijk en radiovriendelijk. Al zit het venijn vooral in de chronologie van de songs die soms een zekere dreiging vertoont (de overgang van The Doctor's Waltz in Everyone Must Die stemt bijvoorbeeld niet hoopvol) en in het tekstuele ("listen to the sound buzzin' in your head", luidt het in The Sound). Van sfeer is het donkerder dan de voorganger, wat onder meer te maken kan hebben met de afwezigheid van gitaarsongs. Invloeden, vraagt u? Beatles, Beach Boys, aangevuld met een dikke streep Frank Sinatra en Randy Newman. Zonder dank.

Groots is dan weer de architectuur van het album die zeker naar het einde toe, via Late Overture, opbouwt naar een spetterende climax. Als bonus duikt de redding alsnog finaal op met The Doorbell. Die besluit een heerlijk 'Late' album, dat voorzien is van een bijzonder intrigerende hoes met illustraties van Richard Wilkinson die thema's als liefde, dood en tijd goed beklemtoont.

Voorlopig is Spencer The Rover nog een goed bewaard geheim in de Belpop, al durven we er wel iets om verwedden dat dat erg snel kan veranderen. De groep rond Renders maakt nog steeds loepzuivere pop met smaak en fijnzinnige arrangementen die een kamerbrede smile op het gezicht van de luisteraar tovert. Belgische ambacht met een internationaal karakter!

Spencer The Rover is live te zien op 24 oktober in Leuven waar ze samen met The Sleepy String Quartet & The Medical Emergency Wind Ensemble een speciale kamerbewerking van dit album zullen laten horen. Dit concert is jammer genoeg al uitverkocht.