Spellling - The Turning Wheel
Sacred Bones Records
Opgelet voor die spelling (flauw). Spellling (drie l'en) is een wat eigenwijze zangeres uit Oakland die met de derde langspeler de eerder bewandelde paden van darkwave verlaat en het licht instapt met een experimentele, musical-achtige popplaat. Mooie en gewaagde switch.
Met ‘The Spinning Wheel’ lijk je wel in een soort sprookje te stappen. We horen stukjes musical, sixtiesjazz, Björk-experiment en Eurosong-achtige fluisterpop. Nochtans kennen de muzikale verhaaltjes van Tia Cabral aka Spellling ook vele diepe bodems die gaan over politiek, kritiek, zelfrelativering of het in vraag stellen van ons bestaan in het algemeen. Dat alles gekaderd met een hoge, bijna feeëriek lieflijke stem en trotse, vaak orkestrale arrangementen.
Het is in elk geval niet eenvoudig om de vaak zelfs dubbele betekenissen in de teksten van de dame te ontwarren en vast te stellen of “I’ve found my way around This Mortal Coil”, nu Shakespeare-gewijs wil zeggen dat ze zich neerlegt bij de dagelijkse sleur of net toegang heeft gevonden tot de spraakmakende, duistere sfeerpopband uit de nineties. Wat bij deze zeker ook zou kunnen. Aangezien complexe betekenissen en emoties niet echt doorschijnen in het dozijn liedjes vol positieve energie, staan we er ook niet veel langer bij stil. Hoewel het toch moeilijk is om de wake-upcall in het dramatische Awaken te negeren: “On a satellite we wait for the Great Return / Back down to Earth / High in a tower we call America”.
In elk geval heeft de dame duidelijk ook veel Disney-films gekeken. Met als basis die hoge, een beetje scherpe stem vol passie en emotie - denk Celine Dion in Beauty And The Beast - en een solide akoordenschema van twee synthesizers die het bedroompop gehalte van deze muziek verhogen. Maar je krijgt ook volop symfonische ondersteuning met hoorns, violen, harp, open vleugelpiano en een klagende elektrische gitaar in het stevige Boys At School: een song die met zeven minuten stevig de B-kant (of “below”-kant) van de plaat inzet. Niet dat er echt een onderscheid is met de A- of “above”-kant. Op het fysieke vertrekpunt na dan.
En dan verschijnt naar het einde toe plots een elektronische soulsong met dubstepbreaks (Magic Act) waarin Tia Cabral herhaaldelijk “Take my body, make my brain a garden” zingt, terwijl een solerende gitaarsolo voor extra dramatiek zorgt. Over een stevige, eclectische maar ook indrukwekkende plaat gesproken, zeg! Om het kameleongehalte misschien nog extra te kaderen: omdat de release van deze plaat op zich liet wachten, bracht Tia Cabral een tweede mixtape op Sacred Bones uit, waarin je een interessante combi vindt van ondermeer Prince, David Byrne, Curtis Mayfield, Talk Talk en David Bowie. Pas mal.