Sparklehorse - Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain
Capitol Records
Herfst. Het vallen van de bladeren. De wind in de dakgoot. De regen tegen de ruiten. Voor sommige mensen is het altijd herfst. Mark Linkous (want hij en hij alleen is Sparklehorse) is blijkbaar zo iemand. Daarom duurde het ook vijf jaar geduurd voor deze nieuwe plaat er kwam.
Als je de verschillende biografieën erop na leest had de man een hele tijd te kampen met allerlei problemen gaande van depressies, tot verslavingen en frustraties. Een verhuizing naar andere oorden drong zich op. Hij leeft en werkt nu in het bergachtige gedeelte van North Carolina. Gelukkig voor ons is de man een artiest en puurt hij uit al zijn miserie nog een prachtplaat. En misschien, heel misschien wordt hij er zelf een beetje beter van.
Niet dat er al die tijd onafgebroken gewerkt is aan de opvolger van zijn vorig album: ‘It‘s A Wonderful Life’. Jarenlang ontbrak hem zelfs de zin om ook maar iets op tape te zetten. Dagen dat de moed er niet was om gewoon maar uit bed te komen. Muziek was er te veel aan. Alleen The Beatles werden getolereerd. En producer Danger Mouse (echte naam Brian Burton). Hij zorgt voor de speciale geluidseffecten, de gruizelige beats, de soundscapes, de arrangementen.
Al van in het eerste nummer Don’t Take My Sunshine Away is de invloed van de Fab Four (ten tijde van Strawberry Fields Forever) nadrukkelijk aanwezig. Even moeten we denken aan Tears For Fears en hun exuberante song Sowing The Seeds Of Love. Gelukkig is dit spook- en toonbeeld van overdaad en overproductie snel weer weg.
Na dit extraverte openingsnummer wordt het een pak soberder. Getting It Wrong is een nummer zonder overbodige effecten (buiten de vervormde stem) en toch wordt het hoogst mogelijke resultaat bereikt. Met alternatieve country of Americana heeft dit niet veel meer te maken. Dit is popmuziek, weliswaar met een randje.
Ghost In The Sky heeft dan weer zijn wortels in de gothic rock van laat ons zeggen The Mission of Sisters Of Mercy en co. Return To Me is een liedje dat van oneindige droefheid toch nog iets mooi kan maken. Liedjes die Neil Young ook wel eens schrijft en zingt. Treurwilgmuziek. We worden er niet bepaald vrolijk van.
Knives Of Summertime, met dat goddelijk gezongen woordje “summer” in het refrein, is dan weer pure psychedelische pop. In het tien minuten durende titelnummer, hoor je duidelijk de invloeden van Fennesz (de cd ‘Venice’ is een absolute aanrader voor wie van zulke soundscapes houdt).
Vier van de twaalf tracks verschenen eerder als B-kantjes, vroegere nummers of als onderdeel van een soundtrack. Toch is dit geen verzameling van overschotjes en afdankertjes. Het beschikbare songmateriaal vormt een consistent en mooi uitgebalanceerd geheel.