Soundwalk Collective ft Jesse Paris Smith & Patti Smith - Killer Road

Sacred Bones Records

Godmother of punk Patti Smith staat er nog. Onlangs gaf ze op Jazz Middelheim nog een erg vitaal en revolutionair (het 'Fuck The Chairs'-moment staat in het hoofd van menig bezoeker gegrift) concert. De laatste jaren helt de balans echter veel meer over naar het literaire ('M Train' en 'Just Kids') dan naar het muzikale ('Banga'), al weet ze nog wel pakkende albums te maken. 

Zoals dit 'Killer Road' bijvoorbeeld: een experimenteel uitstapje, een sidetrack in haar boeiende carrière maar vooral een eerbetoon aan de Duitse chanteuse Nico (Christa Päffgen), die in de zomer van 1988 stierf aan de gevolgen van een wat banaal fietsongeval in Ibiza en destijds vooral door haar samenwerking met Lou Reed en The Velvet Underground furore maakte.

Op het ambientgerichte album is Patti Smith dan wel te horen als vocaliste en is ook Jesse Paris Smith van de partij, toch is het vooral het Soundwalk Collective (Stephen Crasneanscki, Simone Merli en Kamran Sadeghi) die de muziek van de nodige voeding voorziet. Zo nam het collectief het typische harmoniumgeluid van Nico's platen over (niet toevallig, gezien Smith het verdwenen harmonium van Nico in een erg obscure shop in Parijs terugkocht zonder er ook maar iets in ruil voor terug te vragen) en voegde daar wat bizarre soundeffects en fieldrecordings aan toe.

Het leidt tot een wat bevreemdend album, iets dat ook Nico's platen kenmerkt. Met negen abstracte geluidscollages is het zelfs voor doorwinterde Nico- en Patti Smith-fans een wat vreemde eend in de bijt. Zeker gezien het album voorzien is van teksten die de luisteraar best ongemakkelijk doen worden. "The Killer Road is waiting for you / like a finger / pointing in the night / who's to blame?", klinkt het bijvoorbeeld in de opener.

'Killer Road' is donker en vooral meditatief van aard. Een duistere soundtrip of score gebaseerd op de door eenzaamheid en angst gekenmerkte teksten van Nico. Zo duiken bewerkingen op van My Heart Is Empty, Fearfully In Danger en Saeta, waarvan de originelen terug te vinden zijn op albums als 'Camera Obscura' en 'Drama Of Exile'. Smith zingt zelfs op I Will Be Seven en Fearfully In Danger. Die twee songs maken deel uit van het handvol liveopnames die op het album terug te vinden zijn.

Het album werkt het best, als je het beschouwt als de weergave van een eenmalige, unieke performance. Nico's theatrale zang wordt goed uitgespeeld en door Smith & co van behoorlijk beangstigende score voorzien. Dat blijkt ook uit het gegeven dat het Soundwalk Collective vooral bezig is met het uitwerken van geluidsgidsen waarbij muziek, tekst en geluid in functie staan van een specifiek concept. Op dit 'Killer Road' gaat de aandacht vanzelfsprekend naar de vocale input van Smith, al is het vooral het Soundwalk Collective dat - net door ook een zijweggetje in te slaan - indruk maakt.

Het lot bracht Crasneanscki, die van een reis in Oost-Europa waar hij opnames maakte met zigeunermuzikanten terugkeerde, en Patti Smith, die in Tangier de graftombe van de Franse, literaire legende Jean Genet bezocht, toevallig samen. Het duo deelde verhalen met elkaar tot Crasneanscki het had over een wat ouder project over Nico's laatste uren voor haar dood. Iets wat Smith - die initieel net als Nico hoofdzakelijk een publiek voor haar gedichten zocht - meteen aansprak.

Soms hoor je  de golven van de oceaan of voetstappen, dan weer duikt het geluid van krekels op. Allemaal geluiden die Nico's laatste uren bepaald hebben. Initieel was het project een audiovisuele trip, die eenmalig uitgevoerd werd op het Crossing The Line festival (2014). Gaandeweg kwamen daar meerdere uitvoeringen bij. Met 'Killer Road' is er nu eindelijk ook een meer blijvend testament.

Dit album loont absoluut de moeite en werkt het best laat in de pikdonkere avond met wat aangestoken kaarsjes. Een mooi eresaluut.