Sorcha Richardson - First Price Bravery
Faction Records
In Ierland lijkt iedereen wel te kunnen zingen. Sorcha Richardson kan dat ook, maar ze kan ook drummen en songteksten schrijven, die je niet meer loslaten. En dat blijkt uit haar debuutplaat.
In navolging van haar idool Bob Dylan trok de in Dublin geboren Sorcha Richardson op achttienjarige leeftijd naar Brooklyn, New York om daar haar talent nog te laten rijpen. De jongedame startte op tienjarige leeftijd met drummen in een bandje, maar het duurde even voor ze haar stem vond.
In 2012 bracht ze op eigen kracht een eerste ep uit. Een tweede volgde een jaar later. Nog eens twee jaar later wist ze veel aandacht te trekken met de single Petrol Station en ging de trein echt aan het rollen. Er volgde nog een rist singles in de komende jaren, maar een debuutalbum was er nog steeds niet, ook al haalde Ruin Your Night zomaar tien miljoen streams op Spotify.
Dat debuutalbum kwam er pas eind dit jaar, nadat ze in april 2019 te horen was op de het laatste album van All Tvvins, een band die samen met o.a. Richardson en Vincent McMorrow onderdak vond bij Faction Records. No One Is Any Fun bleek een van de leukste songs op die plaat en een maand later volgde dan de eigen debuutsingle Don’t Talk About It.
Die lag in de lijn van het een jaar eerder verschenen Can’t We Pretend, met iets meer weelderige arrangementen. Gezegend met een uptempo beat en een onweerstaanbaar refrein, was dit het laatste breekijzer dat Richardson nodig had om echt door te breken. De cover van Crush van Jennifer Paige en de samenwerking met Soulé en Elaine Mai ter gelegenheid van Vrouwendag volgden, maar het was wachten tot begin oktober voor er met het korte, ingetogen Honey een volgende track van dit debuut werd vrijgegeven.
Dit openingsnummer van de plaat liet een heel andere Richardson horen: emotioneel en melancholisch en enkel ondersteund door zachte percussie en pianoklanken alsof ze plotseling heimwee had naar iemand die ze achterliet in New York. Dat zou wel eens kunnen kloppen, want in een interview liet ze dit optekenen: "It's a collection of stories about the people who came in and out of my life during that time, when everything felt like it was about to change pretty drastically. I think subconsciously I was trying to capture the moments that felt important; my way of writing them down so I wouldn't forget them."
Als derde single werd gekozen voor de titeltrack: een donkerdere song die het vooral moet hebben van de tekst en de baslijn, maar wij vielen vooral voor de song die daarna komt: High In The Garden. Ook hier staat het thema van transitie centraal, maar de toon is bitterzoet en het refrein laat je op een onbewaakt moment huppelend je weg verder zetten.
Tijdens het maken van de plaat luisterde Richardson vooral naar Feist en Sharon Van Etten en dat is te merken. Fijne synthpartijen wisselen af met jachtige gitaarlicks en haar verleden als drummer komt boven in de lekkere partijen die haar ritmesectie tevoorschijn tovert. Hoe vaker je naar de plaat luistert, hoe meer details opvallen die bewijzen dat Richardsons talent tijd heeft gehad om te rijpen vooraleer gebotteld te worden op deze plaat.
Wij schenken ze nog eens uit, want ze klinkt bruisend als de fles die we straks in familieverband zullen ontkurken.