Sonderwålt - Nighthawks
Eigen beheer
Sommige bandjes klínken zonder meer "gezellig". Denk maar aan indiegroepjes als Belle & Sebastian, She & Him en - waarom ook niet? - Eels, die allemaal knuffelbare pop maken waar je spontaan vrolijk van wordt. Ook Het Gentse Sonderwålt hoort in dat rijtje thuis, met muziek die spontaan beelden oproept van samen met je vrienden een koffietje drinken in een gezellige bar. (Ok, ok, dat laatste kan ook liggen aan titels als Café Noir en Espresso).
Maar toch, de ongedwongen pop van de band werkt bijzonder aanstekelijk. 'Nighthawks' is eigenlijk een uit de hand gelopen visitekaartje; Sonderwålt werkte aan een debuut-ep en kwam na een wat mindere creatieve samenwerking bij producer David De Pauw van Peacock’s Playground terecht (goed gevonden studionaam trouwens). De samenwerking verliep zo vlot dat wat eigenlijk een ep had moeten zijn, algauw een volwaardig album van vierendertig minuten werd.
'Nighthawks' bevat leuke onschuldige deuntjes als Astronaut en Quadruple (While Winter We Waltz), dat uiteraard in drie-vier-maat is. Ook het titelnummer en Crazy zijn uitstekende popliedjes. Zelfs het accent van frontvrouw Manon De Ridder is enigszins ontwapenend en klinkt bij momenten bijna Scandinavisch. (Het komt door hoe ze woorden als "crazy" uitspreekt: "crasy".) We zijn ook fan van de harmonieën die de band af en toe bovenhaalt. Vooral de ijlere stem van gitariste Elisa De Pauw werkt goed met de zang van De Ridder.
Dat betekent nog niet dat dit een perfect album is, verre van zelfs. De ongedwongen aanpak van de band heeft ook zo zijn nadelen. Doordat de plaat vooral live werd opgenomen, klinkt de muziek niet altijd even gelaagd of strak. Op zich is dat geen probleem: drummer Filip Maebe weet het ritme goed te bewaren en onze buurvrouw weet maar al te goed dat we graag luide punk opzetten die ritmisch veel meer alle kanten uitgaat. Toch had 'Nighthawks' wellicht beter geklonken met een paar extra overdubs. Ook de stem van De Ridder komt iets te sterk en droog naar voren in de mix.
De band telt geen bassist in de rangen en hoewel cellist Jan Verstraete een meerwaarde is voor de muziek, missen wij de volheid die een bassist had kunnen brengen. Misschien moet Verstraete meer ruimte krijgen bij het volgende album. Of misschien moet De Pauw in de toekomst meer effecten op de gitaar steken, dat kan ook. Nu klinkt het bij momenten een beetje kaal.
Dat alles neemt nochtans niet weg dat de meeste nummers fundamenteel goed in elkaar steken. We voelen ons meteen op ons gemak in de muzikale koffiebar bij de nachthaviken van Sonderwålt en keren graag nog eens terug. We willen alleen wat meer aankleding in het interieur zien. Leuk album van een band die goed weet hoe ze popnummers moet schrijven. Benieuwd naar de volgende.