Sonata Arctica - Talviyö

Nuclear Blast

Talviyö

Van het debuut 'Ecliptica' (1999) tot aan het meesterwerk 'Unia' (2007) kon Sonata Arctica zich de beste powermetalband ter wereld noemen. De uit Finland afkomstige band boekte in eigen land grote successen en bereikte daar regelmatig de hoogste positie in de hitlijsten. In 2007 begon het te donderen binnen de band en dat leidde tot het vertrek van gitarist Jani Liimateinen. Sinds die tijd hebben de heren eigenlijk geen album die naam waardig meer weten af te leveren en zijn ze eigenlijk niet relevant meer. Dat werd op Graspop 2019 nog eens pijnlijk duidelijk, gezien de band naar de Marquee werd verwezen, waar ze eerder op alle main stages stonden. Kan het nieuwe album 'Talviyö' hen redden van de totale irrelevantie? 

De plaat trapt af met Message From The Sun. De intro klinkt eigenlijk best hoopvol, maar wat volgt is een teleurstelling. De vocalen van Tony Kakko klinken flets en worden behoorlijk overstemd door de instrumenten, hetgeen ervoor zorgt dat ze niet altijd verstaanbaar zijn. Whirlwind komt gelukkig wel in de buurt van een song Sonata Arctica waardig. Hoewel het tempo heel wat lager ligt dan in de vroegere periode, zit dit best goed in elkaar en klinkt het catchy. 

Cold klinkt een beetje als het werk op 'Unia', maar wil niet echt losbreken. Elk moment denk je dat de power erin gaat komen, maar het blijft allemaal ingetogen. De gitaarsolo van Elias Viljanen voegt eigenljk niet veel bijzonders toe aan het geheel. Hetzelfde geldt voor de volgende track Storm The Armada; best een lekkere riff en leuk toetsenwerk van Henrik Klingenberg, maar de vocalen passen er gewoon niet lekker in. Wel worden we af en toe verwend met een ontzettend lekker basloopje van bassist Pasi Kauppinen.

Dat Sonata Arctica meesterlijke ballads kan maken, hebben ze wel bewezen met Tallulah. Zo mooi als dat nummer, zo slecht is The Last Of The Lambs. Wat is er gebeurd met deze band, die iedereen kon beroeren en met aanstekers heen en weer laten gaan? Luisteren naar dit nummer is haast een straf, zo vervelend is het. Het antwoord op de volgende track Who Failed The Most is eigenlijk heel simpel: zijzelf. Zeker niet het slechtste nummer op de plaat en de vocalen van Kakko klinken eindelijk door, maar net als ook de rest is dit heel erg ingetogen.

De titel Ismo's Got Good Reactors is net zo verwarrend als de song zelf. Wat we voorgeschoteld krijgen is één of ander Grieks klinkend, instrumentaal stuk. Hoewel het een fijn stukje gitaarspel bevat, is dit een nummer dat totaal niet op een Sonata Arctica-album past. De aankomende drie nummers Demon's Cage, A Little Less Understanding en The Raven Still Flies laten hetzelfde horen wat we het hele album lang al horen: pretentieloze meuk. Het enige echte hoogtepunt is afsluiter The Garden. De vocalen klinken oprecht en worden vergezeld van emotioneel toetsenspelEen nummer dat klinkt als een afscheid en dat is mischien ook maar het beste.

Het vuur van de band is gedoofd. De inspiratie is in een bodemloze put verdwenen, de energie is opgeslokt door een groot zwart gat en de passie is als sneeuw voor de zon verdwenen. Er is niks meer over van het ooit zo grote en geweldige Sonata Arctica. Tijd om met pensioen te gaan.

22 september 2019
Jerre Hoetink