Son Lux - Brighter Wounds

City Slang

Son Lux is terug. Of wacht: terug? Ze zijn nooit weg geweest. Al sinds de debuutplaat ‘At War With Walls & Mazes’ in 2008 - Son Lux was toen nog een eenmansproject - kwam de ene plaat na de andere uit. Soms waren dat langspelers, soms korte ep’s; maar steeds was het er boenk op. Ook de nieuwe plaat ‘Brighter Wounds’ is een voltreffer. Potige, instrumentale arrangementen vullen de gedistantieerde keelklanken van Ryan Lott perfect aan. Resultaat: een subliem geheel dat een verlangen naar iets, dat net buiten handbereik is, schept. 

Brighter Wounds

Wat is een goede band? Al jaren leidt deze vraag tot hevige discussies en vaak ongelovig hoofdschudden, maar het antwoord is in feite doodeenvoudig. Een artiest of band, die vernieuwend is en zich daardoor steeds blijft uitvinden, is een wereldartiest. En Son Lux is daar een schoolvoorbeeld van. Zo is ‘Brighter Wounds’ verfrissend, maar tegelijk ook vertrouwd. De basis van de plaat blijft die typerende sound waar fans zo gek op zijn, maar dat wordt opgesmukt met invloeden uit de meest uiteenlopende genres. Dat mag gerust letterlijk worden genomen. Zo leent opener Forty Screamers zweverige, transcendente synths uit de future genres en plakt daar bombastische, bijna overdreven theatrale brass stabs onder. Een explosief nummer dat ons voortdurend heen en weer katapulteert tussen het zorgeloze outer space en de staalharde aarde.

Het daaropvolgende Dream State zet de dromerige toon verder, om die vervolgens vakkundig met de grond gelijk te maken. Al na nauwelijks een halve minuut maken de eerste, rauwe kickdrums aarzelend de intrede om vervolgens een prominente rol in het refrein aan te nemen. Heel even vervalt het nummer terug in haar serene basis om vervolgens opnieuw in alle hevigheid los te barsten met allesverwoestende drums en rondtingelende belletjes.

Maar Son Lux kan ook teder uit de hoek komen. Labor is een uiterst welkome gast na de allesvernietigende Dream State-storm. Een aarzelende piano opent, wordt wat verder vergezeld van een vioolensemble en gaat vervolgens gestaag over naar een eenvoudig, jazz-achtig stukje pure schoonheid. Een korte verademing, want niet veel later perst The Fool You Need alle lucht alweer de longen uit. De agressieve triphopdrums worden vergezeld van drukkende synths die zo duister en beklijvend zijn als de nacht. Desondanks blijft Lott fijnbesnaard. "I’m not giving up", klinkt het. Ook Slowly breit in dezelfde trant voort, zij het instrumentaal iets minder agressief.

Nog aangenaam verrassend is All Directions. We worden als het ware van het kastje naar de muur gestuurd. Verrassende, asymmetrische percussie doen een stukje wereldmuziek vermoeden; tot we plots opnieuw in de jazzwereld van Labor terechtkomen. Nog voor we bekomen zijn, heeft de klassieke muziek al haar intrede gedaan: treurige vioolmelodieën, een eenvoudig pianostuk, een hoopgevende fluit en… opnieuw erg dynamische percussie. Explosief, chaotisch, nerveus en experimenteel, maar o zo goed. Die radeloosheid komt nog even terug in Surrounded, maar wordt snel gerelativeerd door het sublieme, weliswaar vluchtige Young en door de hoopgevende afsluiter Resurrection.

'Brighter Wounds' is een uiterst gewaagde muzikale trip boordevol vertrouwde én grensverleggende elementen, die allicht nog een tijdje zal nazinderen. Beluister die plaat, potverdorie!

8 februari 2018
Jeroen Poelmans