Sólstafir - Hin Helga Kvöl

Century Media Records

Als IJslanders een muzikaal ei uitbroeden, dan kan je er koekoek op zeggen dat het iets met natuur, kosmische energie of desolate mystiek te maken heeft. En dat is dus ook wat het metalrockgezelschap Sólstafir, een term voor de zonnestralen die doorheen donkere schemerwolken kunnen prikken, op de achtste plaat heeft gedaan. Iets met ruwe emoties, mooie harmonieën, de culturele tradities en adembenemende landschappen van IJsland. Met sludge, metalcore, prog- en stadionrock en zelfs een stuk sacrale deathmetal. 

Om maar te zeggen dat Sólstafir opnieuw de missie op zich heeft genomen om de grenzen van rock- en metalgenres te doorbreken. Ditmaal met acht epische songs en composities vol grandeur, vermeerderd met een sferische outro met sax, drones en een soort Gregoriaanse zangen. Als een soort van goedkeuring van de natuurgoden na het onweer van deze plaat (Kuml (Forspil, Sálmur, Kveðja)).

De reis neemt je mee richting epische, galmende gothmetal, smekende deathmetal of traag slepende, fatalistische progrock. Jawel, je hoort inderdaad zelfs een paar Pink Floyd-iaanse echo’s in een wanhopig, melancholisch galmend Sálumessa. Vaak met meer dramatiek dan de wereld aankan. Zo hoefde de weeklagende en melodieus zelfs even uit de bocht vliegende pianoballad Freygátan misschien niet echt.

Je krijgt dus tracks die gerust vijf, zes of zeven minuten durven doorrazen (en dus een stuk korter dan vroeger). Keer op keer enorm intens en als een soort van uiting om de eigen innerlijke demonen te bestrijden. Je hoort op deze atmosferische plaat dan ook een soort van densiteit, ontstaan doordat de vier bandleden zich enkel met goede vriend en producer Jói wekenlang opsloten in de Flóki Studios in Haganesvík, Skagafjörður, IJsland. In het midden van absoluut NIETS dus. Met niet zo heel veel verbeelding voel je deze force majeure muziek dan ook gemakkelijk weerklinken door desolate IJslandse rotsen, fjörden of ijselijke lavalandschappen.

‘Hin Helga Kvöl’ laat zich vertalen als ‘The Holy Suffering’ of ‘Het Heilige Lijden’. Een soort van reflectie op het eeuwige lijden en leden van mens, dier, natuur en wereld. Leven is doodgaan. Zanger Aðalbjörn Tryggvason omschrijft het in één enkel woord: “eenzaam”. Maar eenzaamheid kan ook verdomd mooi zijn.